Mensen zijn geboren ingenieurs en technici. ze willen altijd dingen ontwerpen, bedenken maken en vooral verbeteren. Niet alleen dingen, maar ook mensen. Googelen op ”maakbare mens” geeft vooral veel hits rondom genetische manipulatie en andere manieren om ”verbeterde mensen” te maken. In een bepaalde richting van de literatuur gaat ”de maakbare mens” vooral over een heel nieuw mens knutselen uit onderdelen, zoals bijvoorbeeld dokter Frankenstein deed met zijn Monster, maar ook het maken van humanoïde robots, zoals Commander Data in Star Trek, The Next generation. De maakbaarheid van de mens wordt ook in andere contexten overwogen en mogelijk geacht. Bijvoorbeeld op het gebied van babyverzorging, -voeding en opvoeding. Verder lezen De maakbare mens
Moeders verzuchten wel eens dat ze zichzelf een fopspeen voelen als hun kind alsmaar de borst wil zonder honger ‘’te kunnen hebben’’. Dat is natuurlijk compleet de omgekeerde wereld: de fopspeen is het substituut, niet de moeder. De fopspeen is het zoethoudertje (vroeger letterlijk, want soms gedoopt in suikerwater of sterke drank) als moeder zelf niet beschikbaar is. Verder lezen Fopspenen, zoethoudertjes en substituten
Ik heb alle begrip voor ouders van huilende baby’s. Je zou er stapelgek van worden als je er niet achter komt wat de oorzaak is en niets schijnt te helpen. Ik heb er alle begrip voor dat zij van alles en nog wat gaan uitproberen om het huilen te laten stoppen. Maar er zijn betere manieren dan het kind met geweld de mond te snoeren. Verder lezen Over SSSSS, de uitknop en zakken rijst
Moedermelk is een volwaardige zuigelingenvoeding en is meer dan alleen een verzameling essentiële nutriënten. Het is de voor onze soort bedoelde en specifiek op maat gemaakte voeding die beschermt tegen pathogenen. Borstvoeding geven is een menselijke, soortspecifieke, manier van voeden, koesteren en zorg van de ouders voor het kind. Dit maakt dat moedermelk de enige volwaardige zuigelingenvoeding is. Verder lezen Volledige zuigelingenvoeding
(c) 2012, 2015, 2021 CGA van Veldhuizen-Staas, lactatiekundige NLG
Iedere cultuur heeft zijn eigen opvattingen over de zorg voor en voeding van zuigelingen. Voeding en zorg zijn moeilijk los van elkaar te zien. In de loop van de tijd is men er in onze cultuur van overtuigd geraakt dat een kind flink wat werk nodig heeft om een fatsoenlijk mens te worden. Er moet aan worden geschaafd en gekneed, veranderd en bijgesteld. Voor je het weet heeft een kind zich allerlei lastige gewoontes aangewend, die er moeilijk uit te krijgen zijn en die de volwassenen om hem heen veel last en overlast bezorgen.
In dit stuk wordt gesproken over de biologische blauwdruk. Dat betekent dat ook voor kinderen die niet aan de borst worden gevoed deze blauwdruk zo veel mogelijk moet worden gevolgd.
In een Facebook groep kreeg ik deze vraag: ”Zit er verschil tussen dag voeding en nacht voeding? Als in een of ander goedje zodat ze de nacht beter slapen bij nacht voeding. Of is borstvoeding gewoon borstvoeding?” en dit was mijn antwoord: Verder lezen Er is melk en melk. En dan is er melk
De blogs zijn columns over borstvoeding, hoe het gaat, hoe het ook zou kunnen. Discussie, ironie, satire en parodie worden als stijlbloemen niet verguisd, naast gewone recht-toe recht-aan informatie. De stukken met feitelijke inhoud gaan over over de menselijke lactatie en (de begeleiding bij) borstvoeding, en eraan grenzende onderwerpen zoals voeding en opvoeding. Verder lezen Blogs en artikelen
Buikpijn wordt vaak als een vaststaand gegeven voor zuigelingen gezien. Het beeld is dat baby’s als ze niet eten, slapen of hun luier vullen huilen en buikpijn hebben. Het heet dan geen buikpijn, maar, afhankelijk van waar de baby woont, krampjes of kolieken. Krampjes vind ik persoonlijk een heel vervelende benaming. Het suggereert dat een kind wel buikpijn heeft, maar dat het toch niet zo erg is. Zo’n vergoelijkend verkleinwoordje. Het kleineert en maakt het niet meer nodig er verder op in te gaan. Koliek vind ik dan persoonlijk weer een te zwaar woord. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de vraag of het wel buikpijn is, die onrust en dat huilen van de baby. En al helemaal niet over oorzaken. Al met al een prikkelend onderwerp. Verder lezen Prikkelend
Ik heb het op deze pagina’s al heel vaak gehad over normale en afwijkende groei, over uitsluitende borstvoeding, over voeden op verzoek en over (de overgang naar) vast voedsel. Voorbeelden onderaan in het kadertje. Waar ik het deze keer eens speciaal over wil hebben is kinderen waarvan men zegt dat ze niet goed groeien en daarom meer ander eten moetenkrijgen of eerder moetenbeginnen met vast voedsel of die ”maar eens goed honger moetenkrijgen want dan eten ze wel”. Verder lezen Help! mijn kind krijgt niet genoeg te eten
Rechters die mensen veroordelen hebben de keus uit een aantal strafopties. Ze kunnen de misdadiger in het gevang gooien, ter beschikking stellen aan de regering (een vreemde manier van definiëren dat iemand psychiatrische zorg nodig heeft), een of andere training of cursus verplichten (vaak in combinatie met een vrijheidsstraf), een geldboete, een taakstaf of huisarrest. Dat huisarrest gaat gepaard met een elektronische enkelband. Met GPS technologie kan daarmee tot op de meter nauwkeurig worden bepaald waar de veroordeelde is en dus of hij zich houdt aan de opgelegde beperkingen in bewegingsvrijheid. Het is in die context een handig en geldbesparend hulpmiddel, want het vermindert de kosten voor detentie. Het lijkt ook wat humaner en mogelijk is het risico op het leren van het criminele vak van collega gedetineerden lager.
So far so good. Wat schetst mijn verbazing bij het zien van dit nieuwsbericht: Slimme enkelband houdt babies in de gaten | NUtech.nl – Technieuws voor iedereen. Met een zeer infantiliserend wervingsfilmpje erbij voor schijnbaar zwaar ontwikkelingsgestoorde ouders. Een elektronische enkelband voor de baby. De bijbehorende wervende tekst:
De Sproutling, een soort slimme enkelband, moet ouders helpen bij het in de gaten houden van hun slapende baby. De slimme band is uitgerust met een aantal sensoren die de hartslag, huidtemperatuur en positie van de baby in de gaten houden. De bijbehorende app gebruikt die data vervolgens om in te schatten wanneer de baby ongeveer wakker wordt, wat het humeur van de baby zal zijn en of het geluidsniveau in de slaapkamer naar behoren is. Wanneer de baby iets ongebruikelijks doet, zoals omrollen, krijgen de ouders een notificatie.
De baby heeft huisarrest in zijn kamertje en met de enkelband en de app kunnen de ouders in de gaten houden of hij nog leeft en zich goed gedraagt. Laten we hopen dat hij geen rare dingen gaat doen zoals omrollen of zo. Maar laten we er vooral voor zorgen dat het kind geen menselijk contact heeft. Yikes! Menselijk contact. Zoals in -werkelijk- je kind vasthouden en naar hem kijken en >gasp< met hem communiceren! Iiieeewww!
Inschatten wanneer de baby waarschijnlijk wakker gaat worden en in welk humeur hij dan zal zijn. Werkelijk? Ik word hier zo droevig van. Kort geleden berichtte ik over een bijscholing die ik volgde. Over hoe ouders kunnen leren kijken naar en communiceren met hun baby. Leren zien wat hij wil zeggen en hoe hij zich voelt (”in welk humeur hij is”!). Leren opmerken in welke bewustzijnsstaat hij is en of hij diep slaapt, licht slaapt of bijna wakker wordt. En weet je wat? Ouders hebben daarvoor een ingebouwde app, die ook draait zonder slimme telefoon en zelfs zonder schattig enkelbandje.
Voor die app is geen enkelbandje nodig, maar wel nabijheid van ouder en kind. De ingebouwde app draait volledig op instincten en hormonen. Je kunt de gebruiksaanwijzing voor het instellen downloaden in de vorm van een cursus, een boek of een ter zake kundige zorgverlener. Of je gaat in de leer bij andere app-gebruikers. Er zijn ook zelfhulp- en discussie app-groepjes om nieuwe gebruikers in te wijden.
Vandaag verscheen bij De Correspondent ook een artikel over de noodzaak van het koesteren en onderhouden van de empathische vermogens van het kind. Waarom we onze kinderen moeten leren zich in anderen te verplaatsen. Een gadget als dit elektronische app-gebonden enkelbandje doet juist het tegenover gestelde, het houdt ouders en kinderen uit elkaar. Empathie kan zich alleen ontwikkelen in samenspel met en in de nabijheid van empathische mensen. Een kind veroordelen tot eenzame opsluiting in een babykamer vol gadgets is een straf die geen enkel mens verdient, en al helemaal niet een mens die nog niet lang genoeg op aarde is om welk strafbaar feit dan ook gepleegd te hebben.
Dit artikel kwam mede tot stand door de welwillende en empathisch meedenkende medewerking bij het verkrijgen van illustraties van mijn dochter(met de door ondergetekende ontworpen tattoo), schoondochter en dubbel aangetrouwde neef (titelfoto)
Update 12-08-2014 19:30: Na het verschijnen van dit blog kreeg ik een berichtje: ”Kwam dit toevallig vanmorgen tegen op een site over integratieve psychotherapie, vond t zo aansluiten bij jouw artikel linkje over kinderen leren empathisch te zijn en je blog over dat achterlijke enkelbandje. Vooral het laatste stukje van t filmpje laat nóg een goede reden zien waarom menselijke nabijheid,-contact en empathie voor iedereen van levensbelang is!” met een link naar een TEDtalk: KellyMcGonigal, How to make stress your friend 2013.
