Lactatiekundigen en andere beroepsmatige of vrijwillige borstvoeding begeleiders kennen het allemaal: uitgemaakt worden voor rotte vis, een politieke (”nazi”) of religieuze (”taliban”) fanaat of zelfs een lid van een criminele organisatie (”maffia”) omdat je moeders borstvoeding door de strot zou proberen te duwen. Alleen het benoemen van de eigenschappen van borstvoeding en moedermelk is voldoende voor dat soort aantijgingen. Wij zijn er, in de optiek van hen die ons deze namen geven, enkel en alleen op uit om moeders die niet onze aanbevelingen volgen, volledig de grond in te boren, te overladen met schuld en ze van slecht moederschap te betichten.
Eerder verschenen als ”De waarheid, de volle waarheid”
Nu kan het zijn dat ik in een achterlijk hoekje van de wereld leef, het Brabantse platteland is inderdaad niet direct een metropool, maar ik kom dat eigenlijk niet tegen. Ze zullen er vast zijn, hoor, die kwaadaardige Cruella De Vil achtige types die alleen leven voor de ellende van anderen, maar ik ken ze niet, ik kom ze ook nooit tegen in de virtuele wereld van het WereldWijdeWeb.
Toegegeven, ik beschrijf met regelmaat de eigenschappen van moedermelk en borstvoeding, ik schrijf daar blogs en zelfs boeken over, en, daarop logischerwijze volgend, de risico’s van geen borstvoeding of geen moedermelk. En dat is dan het punt waarop men zich aangevallen voelt. ‘Men’ is dan de moeder die om te beginnen niet koos voor borstvoeding, de moeder die koos voor niet aan de borst voeden, de moeder die het graag wilde, maar bij wie het om welke reden dan ook niet werkte zoals verwacht en die zich genoodzaakt voelde het idee van borstvoeding of voeden aan de borst of voeden met moedermelk maar te laten varen, of de moeder die zich door anderen liet overtuigen dat borstvoeding voor hen niet werkte, dat ze hun baby ermee te kort deden of zichzelf te veel wegcijferden.
Maar weet je, shit happens. Leven is wat er gebeurt terwijl jij druk bezig bent met plannen maken (vrij naar John Lennon). Soms loopt het wel zo’n beetje als je verwachtte en soms helemaal anders. Wat ik zei: shit happens. Ik heb gehuild met moeders, zowel van geluk als van verdriet. Ik heb moeders aangemoedigd hun doel te behalen, ze ermee geholpen en met ze gejuicht als het lukte en gerouwd als het niet ging. Ik heb moeders de hemel in geprezen, zowel als ze hun borstvoeding doelen bereikten als wanneer ze dat niet deden, ondanks bovenmenselijke inspanning. Want uiteindelijk gaat het niet om wat ik het beste vind, of zelfs wat ik voor haar kind zou willen. Het gaat om wat de moeder kiest, kan en doet. Mijn taak is haar materiaal te geven op basis waarvan zij haar keuzes kan maken en uitvoeren en haar bij te staan bij het werken naar haar doelen, zoeken naar oplossingen voor problemen en het bieden van opties om uit te kiezen als er een plan B nodig is. En steun bij het uitvoeren van dat Plan B. Of C. Of D. Dat wil zeggen dat ik haar ook informatie geef over alternatieven voor borstvoeding, voeden aan de borst of moedermelk. Dat ik haar ook informatie geef over en zo nodig begeleid bij het klaarmaken van en werken met die alternatieven.
Dat ”materiaal voor het maken van haar eigen keuzes en het stellen van haar eigen doelen” komt in de vorm van goede, up-to-date en waar mogelijk wetenschappelijk gefundeerde informatie. De waarheid, de gehele waarheid, niets dan de waarheid. En de waarheid kan, vooral als je die pas te horen krijgt nadat je je keuzes maakte en uitvoerde, soms hard aankomen. Dat is niet leuk. Wat ik al zei: shit happens. Daar mag je gerust ook heel erg boos om worden. Boos is goed, even goed als alle andere emoties. Maar richt je boosheid op de veroorzaker ervan. En dat is niet degene die je de waarheid vertelde, maar degene die dat niet deed. Die je onwaarheden vertelde of je helemaal niks vertelde en je maar liet aanmodderen.
En als we het over borstvoedingsmaffia hebben, kunnen we de Godmother niet overslaan natuurlijk: