We hadden een lelijke boom in de tuin. Zo’n fallussymboolconifeer. Mijn zoons en schoonzoon hebben die toen ze op verjaarsvisite waren met vereende krachten omgezaagd. De restanten liggen te verdorren in afwachting van gefaseerde afvoer in de groen Kliko. De stomp stond daar wat zielig te wezen tot Meneer Eurolac bedacht dat daar wel een vogelvoederplaats van kon worden gemaakt.
Eerder verschenen in 2014. De titelfoto en de laatste foto zijn van mij, de andere zijn geleend van Wikipedia.
Zo gezegd, zo gedaan. En nu genieten dus de buurtvogels van de voedselresten die eerder naar de honden gingen. Vanuit mijn kantoorraam heb ik een fraai uitzicht op deze voederplaats en het komen en gaan en het gedrag van de vogels. In de hulstboom (de buitenste takken zijn nog net zichtbaar uiterst links op de titelfoto) is al zo lang we hier wonen een mussenflat. Kauwtjes, eksters en stadsduiven komen nu en dan op bezoek. Toen we nog honden hadden, zagen we weinig andere vogels dan de mussen en koolmeesjes. Nu de honden er niet meer zijn, komen ook de grotere vogels naar de tuin, waar ze onder andere de taak van de honden om de buurtkatten buiten te houden overnemen. Katten gaan duidelijk op de loop voor een scheldende ekster!
Enfin, daar komt u helemaal niet voor, u wilt weten wat ik over orde te vertellen heb. Wel, het hele vogelverhaal is daar de inspiratie voor. De vogels houden zich namelijk aan een strikte rangorde bij het gebruik maken van de voederplaats. De ekster zijn heer en meester (inmiddels zijn het er vier, mogelijk een koppel met de opgegroeide jongen). Ze vliegen aan op de schutting, kijken wat er op het plankje ligt, springen op het hekje ervoor en vervolgens op de plank. Als de kauwtjes ook interesse hebben, stellen ze zich op op de schutting of in de hulstboom en observeren de eksters. De mussen en ander klein grut schuilen in het dichtere deel van de hulst of andere bomen en struiken. Als de eksters aanstalten maken om de maaltijd te beëindigen of met snavels vol de maaltijd elders te vervolgen, komen de kauwtjes, terwijl de musjes en ander klein grut dichterbij komen, luid kwetterend (het is net Twitter daar in die hulstboom). De mussen durven met de kauwtjes op de plank ook al eens op de grond eronder te scharrelen in de kruimels die de grote jongens lieten vallen.
Vogels hebben geen enkel probleem met het vaststellen van de rangorde of de pikorde en de grootste bek heeft gelijk. De katten accepteren dat ook, zij het met tegenzin. Mensen willen nogal eens problemen hebben met het vaststellen van de rangorde. Velen proberen het met de grote bek en vaak werkt dat. Anderen willen helemaal geen rangorde, omdat iedereen toch gelijk is of zou moeten zijn. Tenzij het gaat om volwassenen en kinderen. In onze maatschappij zitten kinderen altijd lager in de pikorde dan volwassenen. De kinderen zijn de musjes in mijn verhaal. De volwassenen zijn de kraaiachtigen, die nemen wat zij willen. Wat overblijft is voor de mussen. Te kras gezegd? Natuurlijk gaat dat niet voor iedereen op, maar in de doorsnee gedachten over wat kinderen mogen, moeten en niet mogen geldt over het algemeen dat de volwassenen dat bepalen op gronden die niet noodzakelijkerwijs uitgaan van wat het kind wil of nodig heeft.
De musjes hebben het daarmee maar te doen, ze hebben niets in te brengen. Ze moeten eten wat hen wordt voorgezet, in hoeveelheden en op tijden en in vormen die door de eksters worden bepaald. ”Moeders willen echt allemaal het beste voor hun kind!” Dat is een opmerking die je vaak toegeworpen krijgt wanneer je vraagtekens zet bij keuzes die ouders maken voor de voeding, verzorging en opvoeding van hun kind. Maar is dat wel zo? Echt zo? Waarom worden er dan zo vaak voor het kind ongunstige keuzes gemaakt? Is het echt in het belang van het kind dat hij de hele dag in een autostoeltje doorbrengt? Is het echt in het belang en voor de gezondheid van het kind dat hij een kunstmatige voeding op een kunstmatige manier krijgt toegediend op tijden en in volumes waar hij zelf nauwelijks invloed op heeft? Is het in belang van het kind dat hij leert te gehoorzamen, desnoods met een pedagogische tik om dat te bereiken?
Ik ben fan van de musjes, de underdogs, de stemlozen.
In dit blog gaat het over wat collega Marianne Vanderveen benoemd als adult supremacy. Ik noem dat in dit verzamelblog Geïnstitutionaliseerde kindermishandeling.
De eerder genoemde honden. 4 stuks. Moeder (helemaal links), dochter (de zwarte) en twee zoons, samen op ongeveer een vierkante meter. Formaat herdershond en groter.