Zeurende uitlaatklep: iemand die voor haar carrière kiest en daarvoor die ene stap verder zet (of 10), veel overwerkt en op een dag meldt dat het moeilijk wordt om de ene voet na de andere te verzetten, wordt de hemel in geprezen. Natuurlijk mag je af en toe even zeuren, want je hebt wel een uitlaatklep nodig; de moeder die ”enkel moedert” mag niet klagen, want daar heeft ze toch zelf voor gekozen.
In gesprek met mijn dochter over moederschap verzucht ze: ‘’Je mag niet zeggen dat je het moeilijk of zwaar vindt, als je samen-slapende kind in de nacht vaak wil drinken, want je moet niet zeuren, je hebt daar zelf voor gekozen door borstvoeding te geven en blijven geven en je bed met hem te delen.’’ De aantijging dat je maar een zeurpiet bent als je het soms moeilijk vindt om je werk als moeder te doen op de manier die je zelf goed vind, komt sterk over als een ‘’eigen schuld, dikke bult’’. Dan had je maar gewoon net als ieder ander na de eerste weken over moeten gaan op de fles en je kind slaaptraining geven.
Als iemand voor haar carrière die nieuwe baan kiest en daarvoor die ene stap verder zet (of 10), veel overwerkt en op een dag meldt dat het moeilijk wordt om de ene voet na de andere te verzetten, wordt ze de hemel in geprezen. Wat een werkethos, wat een doorzettingsvermogen! En natuurlijk mag je af en toe even zeuren, want je hebt wel een uitlaatklep nodig. Als een moeder die haar betaalde carrière even op een laag pitje heeft gezet en in plaats daarvan het belangrijkste werk van al doet (het begeleiden van een nieuw mens naar een zelfstandig bestaan) en als ze daarbij ook nog kiest voor methodes die op zijn minst gezegd niet mainstream zijn, dan mag ze niet klagen, want daar heeft ze toch zelf voor gekozen. Ik vraag me dan altijd af wat er achter zulke opmerkingen zit? Zou het heel stiekem misschien mogelijk zijn dat er een beetje afgunst bij zit? Afgunst omdat die ander wel de keuzes heeft gemaakt die buiten de lijntjes vallen, maar wel diep uit het hart? Afgunst op iemand die wel de kop boven het maaiveld durfde uitsteken? De drang om op soort-specifieke manier voor onze kinderen te zorgen is diep in onze genen ingebrand. Het kost aardig wat mentale energie om daartegenin te gaan, zou je denken, maar mensen zijn er erg goed in om hun instincten en biologische drijfveren te ontkennen.
Dat lukt meestal niet zonder daarbij af te geven op hen die wel die blauwdruk willen volgen. Ik denk dat er veel vrouwen zijn die eigenlijk, diep in hun hart, liever zouden kiezen voor die biologische drang, maar daarin worden belemmerd door de druk van de maatschappij, of van de minister, of van de zoveelste feministische golf. Iets doen omdat je denkt dat dat zo hoort; voldoen aan de maatschappelijke eisen, maar ondertussen liever wat anders willen kiezen, iets waarvan men vindt dat het niet mag of kan of goed is, dat geeft emotionele problemen. Men noemt dat cognitieve dissonantie. Dissonantie zorgt voor allerlei verschillende reacties, maar een ‘’aanval is de beste verdediging’’ actie komt vaak voor. Ofwel op voorhand alvast uithalen naar mensen die wel die andere keuze maakten. We willen het allemaal zo graag goed doen, niet eens de beste zijn, maar gewoon goed genoeg. We willen gewaardeerd en beloond worden voor de keuzes die we maken. We zouden best eens mogen bedenken dat ook degenen die een andere keuze maakten dat ook willen.
We zouden iedereen het recht moeten gunnen om af en toe breeduit te zeuren over dingen die moeilijker zijn dan we dachten. Ook als we daar tegen de stroom in zelf voor kozen. Iedereen heeft nu en dan nood aan een zeurende uitlaatklep.