Hoewel het internet in zijn meest rudimentaire vorm een conceptiedatum heeft die nauwelijks een paar jaar voorbij die van mezelf ligt, ben ik internetloos opgegroeid. Pas toen ik dertien was was de verzending van een boodschap tussen twee computers een feit. Terwijl ik hortend en stotend (de klassieke hoogintelligente onderpresteerder, zoals ik het in retrospect herken) de Middelbare school doorliep breidde het internet zich uit, maar voor mij was het vooralsnog iets dat je voornamelijk in science fiction films en series zag toegepast.
De eerste emailspam vond plaats terwijl ik, in zalige onwetendheid van dit hele fenomeen, bezig was aan mijn primaire beroepsopleiding. In de vroege jaren ’80 van de vorige eeuw trouwde ik en kreeg kinderen en ook zij groeiden internetloos op. Ik werd leidster bij La Leche League en begon als vrijwilliger mee te werken aan de publicaties. Had ik mijn aanmeldingsprocedure nog gedaan met op een typemachine geschreven brieven, kwam de eerste computer in ons huis terwijl ik bezig was met de LLL publicaties tegen het einde van diezelfde jaren ’80. Een Commodore 64 met een uitbreidingscartridge naar 128. 128 bits that is, mind you! Met 10cm floppy disks. Zonder internet. Met een 9-naalds printer, die alleen op de lijn kon schrijven, waardoor de j en de g met het oog boven de andere letters uitstaken.
Internet kwam pas halverwege de jaren ’90 binnen mijn bereik. Met een inbelverbinding via de gewone telefoonlijn. Na het inbellen, gepaard gaan met allerlei futuristisch gefluit en gepiep, haalde je in die tijd snel je email en nieuwsgroepen binnen en sloot dan snel het internet weer af, want het was vreselijk duur en je hield de telefoonlijn bezet. Nog jarenlang bleef het internet zo traag, dat je een hele hobby kon uitbouwen onder het wachten. Ik heb wat knooptekening gemaakt in die tijd. Zolang het internet alleen bereikbaar was via een inbelverbinding bleef de traagheid, voor sommigen kennelijk nog tot in het nieuwe decennium, zoals voor Bella in het op ICT gebied kennelijk wat achtergebleven stadje Forks in Washington, USA.
Inmiddels is het wereldwijde web een functioneel bruikbaar instrument geworden voor opzoekwerk en gewoon werk. Ik hoef mijn dagen niet meer in een bibliotheek te slijten om te kunnen opzoeken of studeren. Contacten met collegae wereldwijd zijn simpel en overleg en ideeën uitwisseling dus ook. Die ideeën uitwisseling was uiteraard de eerste reden voor het opzetten van het linken van computers aan elkaar. Eerst voor militaire doeleinden en vrij snel ook voor wetenschappers met andere interesses. Nu voor iedereen met toegang tot elektriciteit en een server. Op apparaten zo klein als een halve hand met een rekenvermogen waar computers als mijn eerste commodore hele zalen vol computers nodig had. Waar in mijn begintijd als LLL leidster moeders hun informatie voornamelijk uit persoonlijk contact en uit het doorspitten van boeken moesten halen, hoeven ze nu maar het web te doorkruisen. Dat is makkelijk, maar niet zonder risico. Want iedere gek en zijn hond kunnen wat ze maar willen in dat web hangen en voor de argeloze zoeker is niet zo 1-2-3 uit te maken wat de kwaliteit of de bedoeling is van die informatie. De reclame komt niet meer als pop-ups die je hele scherm als een gordijn afsluiten, maar in de vorm van advertorials (artikelen die journalistiek of informatief lijken, maar reclame zijn) en als moeder-tot-moeder verklede commerciële facebookgroepen.
Goede borstvoeding informatie komt nog steeds van mensen die daarvoor opgeleid zijn: lactatiekundigen en geschoolde vrijwilligers van borstvoedingorganisaties. Opvoedingsinformatie komt ook van echte deskundigen: pedagogen en ontwikkelingspsychologen, bijvoorbeeld. Wie haar informatie zoekt bij gelijkgestemden binnen Facebookgroepen, doet er goed aan te kijken of die groepen ook ruimte bieden aan deskundigen die hun kennis en expertise daar vrijwillig delen. Actief op zoek gaan naar informatie om geïnformeerde keuzes te kunnen maken is alleen maar toe te juichen. Doe geen dingen omdat iemand zegt dat het zo moet, maar verzamel zoveel mogelijk informatie, kijk uit welke bronnen dit komt en hoe de informatie aanvoelt. Wordt er een advies gegeven over een behandeling of handelswijze waarvan je niet zou willen dat iemand dat bij jou zou doen: niet doen. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet. Ook niet als het advies van een deskundige lijkt te komen.