In diverse groepen op Facebook waar ouders samenkomen om over hun kinderen en hun opvoeding te praten, is het huilen van baby’s een regelmatig terugkerend onderwerp. Met evenveel regelmaat komt dan het boek van Aletha Solter ”De taal van het huilen” naar voren. Als het om het huilen van baby’s en peuters gaat, ben ik niet heel blij met dit boek.
Solter gaat uit van onfysiologische vooronderstellingen over de mate waarin kinderen zelfregulerend kunnen zijn. Zij maakt een paar zeer ernstige denkfouten. Jonge kinderen hebben iemand nodig om te co-reguleren en daarmee te leren hoe ze uiteindelijk zelfstandig kunnen omgaan met emoties. Uiteraard moeten emoties worden erkend en huilen moet niet worden gesust met het enige doel het huilen te stoppen. Dat laatste is inderdaad het ontkennen van gevoelens. Een kind troosten door nabijheid en het erkennen van gevoelens en het *aanbieden* van de borst als middel voor het kind om met de emotie om te gaan is precies wat een kind nodig heeft. Dit geldt zeker tot het ontwaken van het zelfbewustzijn rond de 18 maanden.
Solter extrapoleert wat veel volwassenen ervaren, dat een huilbui oplucht (wat overigens lang niet elke volwassene zo ervaart, ik ben vast niet de enige die beroerder uit een huilbui komt dan ik erin ging) naar een baby. Dat kun je niet doen omdat een zuigeling een heel ander bewustzijn heeft. Voor jonge kinderen geldt dat huilen stress veroorzaakt in plaats van het op te lossen. Eenvoudig te meten aan hartslag, bloeddruk, zuurstofsaturatie en stresshormonen.
Troost is iets heel anders dan sussen. Troost is empathie en sussen is van het gejank af willen zijn (grof gezegd); troost is liefde, sussen is niet -serieus nemen.
Grotere kinderen en volwassenen kunnen zichzelf reguleren, onder andere door te huilen bijvoorbeeld. Jonge kinderen, baby’s zijn niet in staat tot zelf-regulatie, net zomin als ze in staat zijn om al te lopen of praten. Worden ze toch gedwongen dat te doen, dan komen ze in een gevaarlijk hoog stress niveau waar ze zelf nauwelijks meer uit komen komen. Hun basis-stressniveau wordt daardoor steeds hoger, waardoor ze later veel minder stressbestendig zullen zijn. Zij kunnen dus ook heel moeilijk die verstoorde vitale functies herstellen. Ze hebben daarvoor de lichamelijke nabijheid van een ander mens nodig. Aan de borst drinken is de meest intensieve vorm van nabijheid, waarbij de stressreductie van de moeder als voorbeeld dient voor het kind.
Dus: wat zegt de huilende baby?
De huilende baby zegt: ik heb jou nodig. Er is iets fout, maar ik weet niet wat en ik weet niet hoe het op te lossen. Help me! Blijf bij me tot het weer goed is. Leer me hoe ik hiermee om moet gaan.
[…] ook Wat zegt de huilende baby, de themapagina Buikpijn en huilen, en Wie heeft je een rozentuin […]