Geplaatst op Geef een reactie

Doelgericht

Ik fietste over een fietspad  langs een zandweg door het bos. De omgeving was prachtig en ik wilde graag rondkijken. Helaas was dat niet mogelijk. Het paadje was smal, met bobbelige bermen en als ik fiets volgt mijn fiets mijn ogen. Ik herinner me dat nog van paardrijden. Eerst denk je dat je een paard stuurt door te trekken aan de teugel aan de kant waar je heen wilt. Dat werkt niet zo. Ik hoor het de rijinstructeur in het midden van de bak nog zo roepen: ”kijk waar je gaat, niet wat je doet”. Door je te focussen op waar je heen wilt, verandert je zit en je houding en je gewichtsverdeling en het paard reageert daarop door die kant op te gaan. Voor een ruiter die goed communiceert met zijn paard zijn bit en teugel niet echt nodig.

Paardenfoto’s: (c) Nish Barnard

Blijkbaar communiceer ik ook goed met mijn fiets. Doorfietsen dus maar tot ik bij een paardenschool het bospad weer uitreed. Met mijn ogen op het pad voor me, me concentrerend op waar ik heen ging: ”Keep your eyes on the prize, my girl, keep your eyes on the prize”, vrij naar de levenscoach van Daniel Gale (Robert Pattinson) in The Bad Mothers Handbook. Zo kwam het dus dat ik, mijmerend over Robert Pattinson en de ogen op de weg houden, tot de inspiratie voor dit blog kwam.

Doelgericht aan de gang dus, de ogen gericht op het doel en niet de bezigheid. Soms kun je zo gefocust zijn op de bezigheid dat je het doel uit het oog verliest en dus ook niet bereikt. We kennen de verhalen van paren die dolgraag een kind willen en er 24/7 mee bezig zijn om dat te bereiken. Op het moment dat ze de moed opgeven en stoppen met er zo geobsedeerd mee bezig zijn, dient zich een kind aan. Of wanneer je iets perse heel erg goed wilt doen en al je aandacht geeft, met je tong tussen je tanden je best doet en dat het dan juist allemaal mislukt. Dergelijke focus leidt enkel tot frustratie en het niet halen van het doel.

Terwijl ik dit blog aan het schrijven was, zag ik deze mooie foto’s van Nish Barnard voorbij komen en ze gaf me toestemming voor gebruik. De foto hierboven geeft mooi aan waar je als ruiter heen kijkt, waar je je paard naar toe leidt: naar het einde van de weg, of: naar de bocht in de weg. Eenmaal daar aangekomen kun je bepalen wat je volgende doel wordt. Je kunt teugels gebruiken als je dat wilt, maar je kunt ze ook voor de sier erbij houden. Het paard beweegt zich lekkerder en zekerder als hij wat eigen regie kan houden over zijn bewegingen.

Enfin, zover over fietsen, films en ruiters, over naar borstvoeding en opvoeding. Borstvoeding is voeding (en bescherming en lichamelijke vorming en ontwikkeling en nog zo een en ander), maar het is ook het begin van opvoeding. Uit meerdere schrijfsels van mij heeft de oplettende lezer al kunnen opmaken dat ik bij zowel borstvoeding, als vaste voeding als opvoeding uitga van het principe ”onder eigen regie’. Niemand vertelt de moeder wat zij moet of mag (hoewel er wel mogelijkheden kunnen worden getoond voor wat zij kan) doen en dat zelfde geldt in principe ook voor het kind. Voor de geboorte doet het kind in de baarmoeder wat hij vanuit zijn biologie moet doen. Niet omdat iemand hem dat voorschrijft, maar omdat het zo in zijn ontwerp staat.

Over het algemeen gaat dat prima, hoewel er soms wat foutjes of variaties in het ontwerp zitten die het wat moeilijker maken of die tot ongewenste uitkomsten leiden. Dan kan er bijgestuurd worden en wordt de regie het kind even uit handen genomen. Na de geboorte kunnen we met die eigen regie om te beginnen gewoon verder gaan. Over het algemeen is het ontwerp van het kind goed genoeg om tot een goed resultaat te komen. Zolang we het kind de regie maar laten houden. Gaan we teveel met die teugels aan de gang of zitten we gewoon te veel te wiebelen en friemelen, dan raakt het kind zijn richtinggevoel een beetje kwijt en kan hij het doel niet meer zo goed in het oog houden. Wat het kind wel vraagt is een omgeving en voorwaarden om zijn eigen ding te kunnen doen. Hij moet bijvoorbeeld wel bij de borst in de buurt zijn om zichzelf te kunnen aanleggen en liefst ook een beetje in een houding waarin hij zijn instincten en reflexen kan gebruiken. (zie ook Biological Nurturing) Om een kind goed te laten functioneren wat die voeding en zo betreft als je ervoor kiest om een volledige optuiging te gebruiken en de teugels strak in de hand te houden, moet je een soort Anky van Grunsven zijn om tot goede resultaten te komen. De meeste moeders zijn dat niet. De meeste moeders kunnen maar beter stevig in het zadel zitten, hun eigen instincten de kans geven en de teugels wat laten vieren. Je paard kind kan het heus zelf, focus jij je maar op waar je heen wilt. Zo wordt borstvoeding onder eigen regie de eerste stap in opvoeden onder eigen regie.

Zes maanden later, als dat hele borstvoeding gebeuren inderdaad als vanzelf gaat en jij en je kind daar helemaal comfortabel mee zijn, is het tijd voor de volgende stap. En waarom zou je nu ineens de teugels oppakken en aanspannen en een ankyvangrunsven gaan doen? Eten is een basisvaardigheid voor elk levend wezen en is dus stevig verankerd in de bouwplannen. Ook hier weer geldt: een kind kan het zelf als er maar voldoende en goed aanbod is. Jouw taak als opvoedende ouder is dus ervoor zorgen dat er ruim voldoende aanbod is van voedsel vanaf het moment dat het kind toe is aan deze nieuwe stap op zijn tocht naar volwassenheid. ‘Eyes on the prize, dear mother, eyes on the prize!’ Je hoeft je kind niet te leren eten, dat doet hij helemaal zelf als zijn ontwikkeling in het daarvoor bedoelde stadium is gekomen. (zie ook Vaste Voeding). Twee belangrijke stappen in de opvoeding onder eigen regie gehaald. Zonder sturen, met de ogen op het doel gericht. En zo kan de opvoeding ook verder gaan. Slapen kan elk kind zelf, zolang de omstandigheden het hem mogelijk maken (hint: vanuit de veiligheid van menselijke nabijheid, lichaamstaal, net als in de opening van dit stukje). Zelfs allerlei gedragingen die wij belangrijk vinden hoeven er niet ingeramd (straffen van ongewenst gedrag) te worden en behoeven geen omkoping (beloning voor gewenst gedrag), slechts voorbeelden en richtinggeving. Kinderen willen namelijk graag leren, ook dat is ingebouwd in hun blauwdruk, en ze willen graag net als mama en papa zijn en doen. Kinderen doen wat je doet, niet wat je zegt. Zolang je als ouders naar het doel kijkt, kijkt het kind met je mee.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.