Geplaatst op Geef een reactie

Voer

De titelfoto van The Mind Unleashed  trok mijn aandacht

Bij mij geeft soort dingen een associatie van langs grote omwegen tot een doel komen en ”waarom makkelijk als het moeilijk kan”. Met heel veel omwegen en moeite en verspilling en lepeltje maken wat je na één keer gebruiken weggooit handiger en mogelijk zelfs beter vinden dan één keer een lepel maken en die na gebruik afwassen om eindeloos opnieuw te kunnen gebruiken lijkt toch echt een beetje op vanuit Amsterdam via Moskou naar Parijs reizen. Het lijkt daarin sterk op het maken van kunstmatige zuigelingenvoeding, keer op keer, ten koste van eindeloze hoeveelheden grond- en hulpstoffen en met achterlating van onvoorstelbare afvalhopen, in plaats van de melk — die je lichaam zelf ter plekke en vrijwel zonder extra grond- en hulpstoffen en met achterlating van minuscule hoeveelheden afval, maakt — te gebruiken. Het vervangende product haalt het in smaak, kwaliteit en duurzaamheid op geen enkele manier bij het nagemaakte origineel, zowel bij het lepeltje als bij de melk.

De afbeelding over het eten van Franse kinderen is een mooie illustratie van hoe moeilijk niet-Franse ouders het zichzelf maken op het punt van het eten van hun kinderen. Door allerlei speciale dingen te bedenken die geschikt zijn voor kinderen maak je je het als ouder erg moeilijk. Kinderen willen om te beginnen hetzelfde als de ouders. Verder leren kinderen ook niets over het plezier van eten als ze alleen maar platgeslagen bagger krijgen. Platgeslagen slaat hierbij zowel op de substantie als op de smaak. Altijd op een andere tijd eten dan je ouders zorgt er ook voor dat kinderen maaltijden niet gaan zien als sociale evenementen, terwijl dat wel nodig is.

Eten, de maaltijd gebruiken, moet een sociale aangelegenheid zijn en kinderen moeten leren dat dat leuk en goed is: gezellig samen tafelen is voedsel voor lichaam, ziel en geest. Als dan dat voedsel van een goede bron komt en smakelijk is klaargemaakt is het feest compleet. En iedereen aan tafel eet in principe hetzelfde. Zuigelingen krijgen uiteraard nog voornamelijk moedermelk, maar kunnen, vanaf een maand of zes,  gerust van mama’s bord meegenieten als ze toch op schoot zitten. Het enige waar bij het koken rekening moet worden gehouden is het gehalte aan zout en scherpe kruiden of specerijen, en alcohol. Wie zelf kookt op basis van verse ingrediënten en zonder pakjes en zakjes kan maaltijden bereiden waarvan het hele gezin kan mee eten. Koken en kennis over voedsel zou overigens gewoon ook een schoolvak moeten zijn*.

Zolang er geen kleine, gladde, harde dingetjes van een halve centimeter doorsnee, zoals pinda’s, inzitten is eigenlijk elk voedsel geschikt om van te proeven en mee te experimenteren. Beginnende etertjes krijgen per saldo nog niet erg veel binnen van waar ze aan kluiven, maar ze leren wel smaken en texturen kennen, herkennen en waarderen. Je zal er nog versteld van kunnen staan wat kleine kinderen lusten als ze de kans krijgen het te proeven: maatjesharing, olijven en blauwe kaas zijn geen uitzondering. Niet dat je kleine kinderen daar nu gelijk mee vol moet proppen, maar dat is eigenlijk ook het hele idee: als ouders bepaal je wat er op tafel komt en wanneer. Kinderen houden de eigen regie over wat en hoeveel er naar binnen gaat. En ook daar kun je weer versteld hoe evenwichtig kinderen eten (gemeten over langere tijd) als ze vrije keuze hebben uit een overwegend gezond aanbod van herkenbaar voedsel.

*) Ik ben geen fan van GeenStijl, maar van de week hadden ze toch een artikel met een heel zinnige strekking. GeenStijl : Onderwijsvernieuwing: 8 nieuwe schoolvakken. Niet mijn taalgebruik, maar ik wil het toch delen: Voer: Eten ja. Wat moet je er mee? Er is zoveel (non)-informatie over ons vreten, dat het misschien tijd wordt om van ons dieet een apart schoolvak te maken. Van leren wat calorieën zijn tot en met waarom je niet alleen uit de frituur moet knagen. Geef de voors, geef de tegens en laat kinderen experimenteren met vreten. Jup, ouderwetse kooklessen, maar waarom leren kinderen wel de Duitse vervoegingen, maar niet hoe je een fucking brood moet bakken of groente kan telen in je achtertuin? Qua essentiële zaken.”

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.