Het idee van een fabriek is dat er allerlei herhalende handelingen worden verricht om producten af te leveren die allemaal identiek zijn
Titelfoto: Charlie Chaplin aan de lopende band.
Dat was mijn eerste idee toen ik deze foto zag. Natuurlijk werden al die elf op die Nieuwjaarsdag geboren kindjes alleen voor de foto zo bij elkaar gelegd, en zelfs als dat niet zo was, dan was het erg lang geleden en nu gaan we helemaal voor het individu en de individuele benadering. Individuele ontwikkeling, vroege zelfstandigheid, zo snel mogelijk af van afhankelijkheid. Toch? Ja?
Ik ben toch bang dat dat zo’n vaart niet loopt. We worden zowat gesmoord in richtlijnen en protocollen en wie niet binnen de lijntjes kleurt krijgt op zijn minst een standje. Toen ik leerde schrijven had ik al problemen met dat concept. Ik wilde graag goed zijn in de ogen van de juffrouw, dus ik begon elke bladzijde met de tong tussen de lippen, het zweterige knuistje strak om de pen geklemd, zo gespannen schrijvend dat het wel bibberig moest worden en er vervolgens ontmoedigd het bijltje bij neergooiend. Ik was de gebrandmerkte sloddervos, wat door deze juffrouw werd benadrukt door de rode lijnen die ze met de liniaal trok om te laten zien precies waar en hoe ver ik buiten de lijntjes liep.
Ik kleur nog steeds buiten de lijntjes, loop uit de pas en denk graag buiten de voorgekookte matrix. Het is niet voor niets dat ik mijn eigen baas ben geworden, want ik en een baas die me zegt wat en hoe te doen, dat is gedoemd te mislukken. Ik heb ook voor de klas gestaan en kinderen leren schrijven. Ik ben blij dat ik dat op een ander soort school mocht doen, waar schrijven wordt begonnen als tekenen, als een kunstzinnige manier van zich uiten. Is niet het uiteindelijke doel van leren schrijven te communiceren met anderen (en het oefenen van de fijne motoriek, wat in mijn geval volledig de mist is ingaan, getuige de rampzalige pogingen om voornoemde zweterige knuistjes iets te willen laten beginnen met metalen breinaalden nummer 2,5 en dun breikatoen). Uiteindelijk heb ik geleerd dat je ook met scheve letters kunt communiceren, zolang ze maar leesbaar zijn.
Terug naar die baby fabriek. Ook al liggen baby’s inmiddels niet meer op rijtjes in de babykamer, maar fijn bij de moeders, men probeert ze nog wel allemaal identiek te verzorgen, te voeden en op te voeden. Beleidsmakers in zorg en onderwijs hebben namelijk zichzelf en elkaar ervan overtuigd dat alle kinderen gelijk zijn, en dat dat betekent dat ze allemaal hetzelfde zijn en dus gelijk behandeld moeten worden. Het uiteindelijke doel is het kweken van goede burgers. Goede burgers die braaf doen wat er in de voorschriften en protocollen staat en zich net als alle andere brave burgers gedragen. En nooit buiten de lijntjes kleuren (u ziet, die lijntjes zitten me hoog!).
Overigens kon ik best binnen de lijntjes kleuren (hierboven een bladzijde uit een geschiedenis schrift; we kregen stempels om in te kleuren, maar ik kon het nooit laten er ook nog omheen te kleuren om er een meer persoonlijke illustratie van te maken). Maar meestal wil ik niet binnen de lijntjes blijven, want ik denk graag zelf na en neem graag mijn eigen beslissingen. Daar hebben de meeste mensen nog niet zo’n probleem mee, maar wel met het feit dat ik probeer anderen ook op te stoken tot zelfstandig nadenken en eigen keuzes maken. Daartoe geef ik zoveel mogelijk goede en voor zover mogelijk wetenschappelijk gebaseerde informatie en zo veel mogelijk opties met uitleg over wat het inhoud en wat positieve en negatieve consequenties kunnen zijn.
Ouders kunnen dan zomaar bedenken dat ze iets anders willen dan de standaarden en protocollen en richtlijnen van de zorg en het onderwijssysteem. En daar worden sommige mensen erg ongemakkelijk door. Die willen mij dan liefst ook een 5 geven voor netheid. Misschien wel een 8 voor de inhoud (want niemand kan over het algemeen met recht beweren dat mijn informatie over kindervoeding, verzorging en opvoeding niet klopt, maar nooit meer dan een 5 of een mager zesje voor binnen de lijntjes blijven.
Ach, het zij zo, dat ben ik al vanaf de eerste klas van de lagere school gewend.
EDIT
Ik schreef al vaker over buten de box denken en op basis van goede informatie je eigen oordeel vormen. Vandaag verscheen bij De Correspondent een artikel met podcast over/van/met Wetenschapsfilosoof Trudy Dehue. Over de strijd tegen de standaardisering van alles. De strijd dus tegen de verplichting altijd binnen de lijntjes te kleuren. Over statistieken, meten is weten en het evidencebeest schreef ik uiteraard eerder al uitgebreid. Volg onder die artikelen ook de labels voor meer van hetzelfde. en vergeet niet de categorie Wetenschap eens door te spitten