Sinds het begin van de denkende mens heeft die mens wezens bedacht en beschreven om onbegrepen verschijnselen te verklaren. Soms waren dat bovennatuurlijke mensachtige wezens en soms waren het mythische dieren of fabeldieren. Het is opvallend dat elke cultuur zijn eigen geschiedenis van fabeldieren heeft, maar dat sommige typen in elke cultuur terugkomen. De draak bijvoorbeeld is er zo één.
Titelfoto: Merlin’s Dragon, in: Merlin. De stem van de draak is van John Hurt
In deze tijd van het jaar is het Michaelstijd, naar het feest van Michael de Drakendoder (naamdag 29 september). Het is het begin van de herfst met zijn vlammende kleuren en voor wie daaraan hecht, de tijd dat ieder zijn eigen draak moet verslaan. Die draak staat dan voor een probleem dat je hebt, of een pijnpunt in je karakter en dergelijke. In een serie blogs zal ik telkens een probleem of een fabeltje met betrekking tot borstvoeding bespreken, en dat koppelen aan een mythisch dier of fabeldier. Dat is mijn draak die verslagen moet worden. Ik begin daarom met de draak.
De draak is in alle culturen een slangachtig of reptielachtig wezen met vervaarlijke tanden, vaak stekels op de rug en en staart, die al dan niet in een stekel of weerhaak eindigt. Vuurspuwen is een vaak voorkomend extra attribuut. Men speculeert dat de oorsprong van het idee draak kan liggen in een collectieve herinnering aan de dinosaurussen, die de verre voorouders van de mens hebben gekend. Dat zou ook verklaren waarom het concept draak zo universeel is. Draken waren in de fabels en mythologieën gevaarlijke wezens die door helden moesten worden verslagen. Interessant genoeg zijn draken in de fantasy literatuur steeds vaker te zien als bondgenoten van de mens of de magiër. Van dodelijk monster tot machtige bondgenoot, da’s toch een fraaie carrière switch. Zouden we die metafoor ook kunnen gebruiken bij problemen met borstvoeding?
Mijn favoriete ‘monster turns hero’ aspect van borstvoeding is de gebondenheid. Met borstvoeding, zegt men wel eens, ben je zo gebonden als moeder. Je moet altijd maar beschikbaar zijn en niemand anders kan het voor je doen. Daar zit wel wat in, in onze tijd en maatschappij. Wij hebben onszelf opgedeeld in kleine cellen elk achter onze eigen voordeur. Achter elke deur zit een moeder opnieuw datzelfde wiel uit te vinden en diezelfde draken te temmen. Wij mensen zijn er niet op gemaakt om onze kinderen in eenzaamheid op te voeden, om in ons eentje te zogen en zorgen. Wij zijn erop gemaakt dat in groepen te doen; meerdere moeders en hun kinderen samen, zodat elke moeder af en toe even wat anders kan doen. Zodat elke moeder kan meedoen met de kennis en ervaring van de andere moeders. Samen kunnen we die draken aan.
Aan de andere kant kan dat gebonden zijn juist ook een goed ding zijn. Door zo heel dicht met je kind verweven te zijn, weef je snel een hechte band. Je leert elkaar kennen van haver tot gort en je leert zo die draak te berijden in plaats van te bestrijden. Het samenzijn, het gebonden zijn wordt zo je bondgenoot in plaats van je vijand. In fantasy verhalen communiceren de draak en zijn berijder of compagnon vaak telepathisch met elkaar. Een moeder en haar kind doen niet aan telepathie (of misschien ook wel…) maar door de dichte nabijheid worden er bij allebei allerlei hormonen afgegeven die de band versterken en de communicatie vergemakkelijken.
Tot slot: niets weerhoudt de aan haar kind gebonden moeder om anderen op te zoeken. Ook met een kind aan je lijf kunnen je benen je brengen waar je wilt, kunnen je handen maken en raken wat je wilt en kun je praten met wie je wilt. Juist omdat je zowel letterlijk als figuurlijk met en aan je kind ge/verbonden bent kun je gaan en staan en doen wat je wilt en nodig hebt. Een goede hechting tussen de draak en haar berijder maakt hen beiden sterker dan elk apart. Datzelfde geldt voor de moeder en haar kind. Moeders die geen borstvoeding geven zouden ook wel zo’n draak willen hebben, want dan gaat van alles eigenlijk veel makkelijker.
[…] Fabeldieren […]