School

Iedereen is eindelijk weer naar school, zelfs de Belgische kinderen na twee volle maanden zomervakantie. In Nederland zijn de kinderen in de vroegste regio al weer weken aan de gang, die zitten alweer helemaal in het ritme en beginnen zoetjesaan uit te kijken naar de herfstvakantie. Voor de derde maandag op rij wordt mijn Facebooktijdlijn overstroomd met berichtjes over kinderen die voor het eerst of opnieuw voor het eerst naar school stappen, steppen of fietsen.

Dit blog verscheen voor het eerst aan het begin van een nieuw schooljaar enge jaren geleden

Met afbeeldingen van lekkere trommeltjes. Ik zat me gelijk af te vragen of ik daar ook zo’n verhaal van maakte toen mijn kinderen lagereschoolgangers waren. Maar nee, domoor, toen hadden we nog geen sociale media. We hadden een vaste telefoon met draaischijf en een televisie en jawel, zelfs een computer, waar zelfs op een goed moment internet op zat.
Internet met een inbelverbinding, die zo langzaam was dat ik in die tijd mijn Ierse knooptekeningen hobby heb op- en uitgebouwd op kleine stukjes papier. Toen ik zelf schoolgaand was werd er over niets veel tamtam gemaakt in een kinderleven. Natuurlijk ging je na de vakantie weer naar school. Foto’s werden er ook gemaakt, maar niet om allerlei schoolcarrière momenten vast te leggen door de ouders zelf. Foto’s werden gemaakt met een fototoestel met rolletjes. Al die foto’s moesten worden ontwikkeld en afgedrukt en dat kon een prijzige kwestie worden. Er werden uiteraard wel schoolfoto’s gemaakt, door een echte schoolfotograaf. Klassefoto’s (zie titelfoto, kleuterklas ca. 1961) en individuele foto’s.

Geen sociale media dus, maar moeders spraken wel met elkaar en er was meestal wel een vrouwelijke verwante of vriendin of buurvrouw die ook in de kleine kinderen zat en je kon helpen met vragen en problemen. Informatie ergens anders krijgen was lastiger, maar dat had ook een groot voordeel: er was ook veel minder onjuiste informatie beschikbaar. Moeders nu hebben wel allemaal toegang tot allerlei media via telefoon, tablet en computer. Alles wordt vastgelegd, want foto’s maken kost niks en dus bouwt iedereen een archief op waar archeologen later nog een boel plezier van gaan hebben. Bij elke vraag, zorg of twijfel duiken zij het internet op en hun virtuele sociale netwerken in op zoek naar hulp, steun en informatie. Die zij vervolgens in overvloed zullen vinden. Maar hoe weten zij nu of die informatie vooral ook wat waard is, of die klopt, of die past op hun kind en hun situatie?
Moeders kunnen daarbij zelf ook wel wat scholing gebruiken en zichzelf uitzwaaien naar een eerste schooldag. Even een crashcursus ”informatie voor moeders op het internet”

1. Goede informatie komt vooral van ”mensen die ervoor geleerd hebben”. Maar dan wel specifiek daarvoor geleerd: medische informatie komt van een arts, verpleegkundige informatie van een verpleegkundige, opvoedkundige informatie van een opvoedkundige, lactatiekundige of borstvoeding informatie van een lactatiekundige. Er zitten wel stukjes overlap, maar dat is het basis uitgangspunt.
2. Goede informatie komt per definitie niet van grote fabrikanten. Ook niet over hun eigen product. Want: ”Wij van WC-eend adviseren WC-eend”. Ja, duh-huh.
3. Wetenschappelijk gebaseerde informatie is altijd je uitgangspunt, maar daar moet je altijd bij bedenken dat wetenschap gaat over grote groepen en gemiddelden. Kinderen zijn nooit gemiddeld en tenzij je een weeshuis runt, komen ze ook niet in grote groepen. En zelfs als ze in groepen komen (groot gezin, schoolklas) dan nog gelden de cijfers voor groepen en gemiddelden niet voor elk individueel kind.
4. Wantrouw elke bron van informatie die beweert dat dit voor elk kind in elke situatie altijd zo geldt (zie punt 4.)
5. Luister naar je hart en vertrouw je eigen kind. Jullie samen zijn je eigen beste experts voor jullie personen en situatie. Voelt een advies niet goed? Krijg je er een onrustig gevoel van of buikpijn? Dan is het geen goed advies. Vraag je bij elk advies af of jij zelf de voorgestelde behandeling zou willen krijgen. Niet? – dan ook niet voor je kind.

Bonus advies van ondergetekend (lactatiekundige, beroepsopvoeder en onderwijzer en ervaringsdeskundige als kind uit en moeder van een groot gezin):

• Je kinderen leren van wie je bent en wat je doet, niet van wat je zegt, straft of beloont.
• Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet. Dit heet ook wel de regula aurea van de praktische ethiek en is een belangrijke stelregel van vrijwel alle grote godsdiensten en levensbeschouwingen. Kinderen van welke leeftijd ook, zijn gewone, echte mensen en verdienen dezelfde behandeling die elk gewoon mens wenst.