Geplaatst op Geef een reactie

Moord en doodslag

moord en doodslag
In een Facebookgroep voor ouders had iemand het over het gebruik van een autostoeltje als kinderstoel. Alleen gebruikte ze niet de term autostoel, maar gebruikte ze de naam van het bekendste merk van deze dingen als soortnaam. Ik zei daar wat van, want in die groep mogen geen merknamen worden genoemd. Een andere lezer merkte op dat dit een mooi voorbeeld was van merkverwatering.
Merkverwatering besproken op Wikipedia
Lijst van merknamen die als soortnaam worden gebruikt. Over sommige ervan zul je je verbazen.

Merkverwatering is het gebruik van een merknaam als soortnaam. Dit nazoekend op Wikipedia, ontdekte ik dat er nog veel mooiere namen voor dit verschijnsel zijn, namelijk antonomasie en genericide. Met name dat laatste woord drukte op een van mijn meer morbide rode knoppen en ik zag ineens de titel ”Moord en doodslag” voor me, geschreven door Angela Lansbury als Jessica Fletcher, de schrijvende detective in Murder, she wrote. Hoe daar een borstvoeding gerelateerd blog uit voort moet komen, vergt nog even wat meer denkkracht.

Het heet allemaal wecken, ook als het in een pot van een ander merk of in een merkloos glas zit.

Je zou kunnen zeggen dat merkverwatering het ultieme gevolg is van succesvol reclame maken. Als fabrikant je product zodanig neerzetten dat jouw naam met het product wordt vereenzelvigd. Voor concurrenten kan het moeilijk zijn hun plaats in de markt te halen en behouden. Aan de andere kant kunnen concurrenten juist meeliften op het succes. Aan de kant van de naam leverende producent is het ook geen onverdeeld succes, het verwatert je merk, want het maggiblokje kan net zo goed van Knorr zijn en de pampertjes van je kind van het Kruidvat huismerk. Het oorspronkelijke merk verdwijnt in de anonimiteit, als het ware. Genericide (moord op het generieke) is het dus juist niet, het is moord op het merk door het generieke. Het slachtoffer blijkt de moordenaar te zijn. Daar zou zelfs Jessica Fletcher een hele kluif aan hebben.

Ik blijf maar denken aan die omdraaiing van slachtofferschap. Ouders die kiezen voor kunstvoeding voelen zich vaak het slachtoffer van een heksenjacht. Elke keer als iemand het waagt om te beweren dat onderzoek aantoont dat kinderen die geen borstvoeding krijgen slechter af zijn, voelen zij zich aangevallen om hun keuzes. Die verongelijktheid wordt aangewakkerd door de fabrikanten, met hun aanmoediging om zich niet schuldig te voelen als ouders hun product gebruiken. Het lijkt een beetje alsof ze zeggen dat borstvoeding dan wel het grote merk kan zijn, maar dat hun namaak eigenlijk best wel min of meer net zo goed is.

Dat hele schuldgevoel verhaal is, net als de Mommy Wars uitgevonden en in de markt gezet door de fabrikanten van borstvoeding substituten. Deel van het verhaal van omgekeerd slachtofferschap is het introduceren van de vreselijke moeilijkheid van borstvoeding geven en de borstvoedingsmaffia. Door borstvoeding aan de ene kant een aureool van heiligheid te geven en het tegelijkertijd neer te zetten als iets ~ ~ Heel Erg Moeilijks ~ ~ plant je het idee dat borstvoeding geven voor gewone moeders onhaalbaar is, je moet al supermoeder zijn om dat te kunnen volbrengen. Mensen die proberen uit te leggen dat borstvoeding  best te doen is en dat het de gezonde en logische keuze is om te maken, worden gezien als dwingelanden en pushers, als de maffia met een heel eigen agenda. Een agenda die erop is gericht alle moeders zich miserabel te laten voelen. Maar dan is daar de redder, die je gerust stelt en vertelt dat je je heus niet schuldig hoeft te voelen als je niet supermoeder kunt zijn.

Merkverwatering in zuigelingenvoeding is vooral dat het oorspronkelijke product, borstvoeding, in betekenis verwatert door het op een voetstuk te plaatsen, het onbereikbaar te maken voor normale moeders en die moeders vervolgens te pamperen (ja, dat is ook een antonomasie, zeer bewust gebruikt hier) met zachte leugentjes waarvan ze zich beter gaan voelen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.