Een rijtje, niet echt bij elkaar horende, mensen van pensioengerechtigde leeftijd zittend op aan elkaar gelaste stoelen in een vliegveldhal, kennelijk wachtend op iets. Is het wachten op het vertrek van een uitgestelde vlucht? Wachten om opgehaald te worden? Horen ze wel of niet bij elkaar? Wat doen ze daar en waarom lijken ze toch bij elkaar te horen ook al zijn ze zo verschillend? En hoe wil ik dit in vredesnaam aan borstvoeding linken?
Foto hieronder: vlnr: Maggie Smith als Muriel Donnelly, Ronald Pickup als Norman Cousins, Bill Nighy als Douglas Ainslie, Penelope Wilton als Jean Ainslie, Celia Imrie als Madge Hardcastle, Judi Dench als Evelyn Greenslade, Tom Wilkinson als Graham Dashwood in The Best Exotic Marigold Hotel
Een rijtje, niet echt bij elkaar horende, mensen van pensioengerechtigde leeftijd zittend op aan elkaar gelaste stoelen in een vliegveldhal, kennelijk wachtend op iets. Is het wachten op het vertrek van een uitgestelde vlucht? Wachten om opgehaald te worden? Horen ze wel of niet bij elkaar? Wat doen ze daar en waarom lijken ze toch bij elkaar te horen ook al zijn ze zo verschillend? En hoe wil ik dit in vredesnaam aan borstvoeding linken? (oorspronkelijk was dit de titelfoto)
De waarheid is, dat ik een serie wilde doen met Bill Nighy, een zeer veelzijdige Britse acteur, met zeer indringende ogen en een breed scala aan rollen, variërend van kleine bijrollen (hij speelt bijvoorbeeld een niet terug te vinden bijrolletje als jachtmeester ergens in de 1980 versie van Little Lord Fauntleroy (met Alec Guinness als de misantropische door jicht geplaagde grootvader Earl of Dorincourt en Patrick Stewart als Wilkins) tot dragende hoofd- en bijrollen, zoals de Minister of Magic in de laatste delen van de Harry Potter films. Hij stond op toneel en voor TV- en filmcamera’s en voor microfoons voor radio-hoorspelen en het inspreken van animatiefilms en documentaires. Een veelzijdig acteur dus. En zo kwam ik hem ook tegen in de film van de illustratie, in het illustere gezelschap van meerdere groten uit de Britse acteursstal. Een veelkleurig en veelzijdig gezelschap. Een gezelschap dat elkaar tot nog grotere hoogten inspireert dan ze elk apart al kwamen.
Een van de mooie dingen van Bill Nighy is, naast zijn veelzijdigheid, zijn nederigheid. Hij voelt zich niet te min om kleine rolletjes aan te nemen en legt in die kleine rollen net zo veel moeite en vakmanschap als in de grotere rollen. Acteren is zijn vak, zijn passie en bij elke rol wil hij eruit halen wat erin zit, zich ten volle geven. Van een moeder zou je hetzelfde kunnen zeggen. Een moeder heeft ontelbare rollen, grote en kleine, schijnbaar onbelangrijke en heel belangrijke door elkaar. Een goede moeder is niet zij die vooral schittert in de grote rollen, maar zij die haar stinkende best doet in alle rollen en rolletjes. Samen met andere moeders kan zij dan tot ongekende hoogten stijgen en die andere moeders daarin meenemen. Individuele moeders kunnen groots en meeslepend schitteren, moeders die samenwerken worden godinnen.
In de kunstgeschiedenis is een rode draad te vinden van eer aan of verering van het moederschap. Dat begon al met de beeldjes van de mensen uit de Steentijd, waarin niet zozeer de seksuele vrouwelijkheid werd vereerd, maar de vrouw als moeder: schenker en onderhouder van het leven. Het idee van een vaderlijke godfiguur is een vrij late ontwikkeling, het begon met een moeder als vereringssymbool. En zelfs tijdens de opkomst en bloei van de vader-god culturen bleef de godin-moeder aanwezig als archetype. Die moedergodin is een veelzijdig type, zo veelzijdig dat je eerder denkt aan meerdere godinnen die samen de klus klaren dan als één supervrouw die het allemaal in haar eentje doet.
Vrouwen zijn niet ontworpen om in eenzaamheid moeder te zijn. We zijn nu eenmaal groepsdieren en zijn ontworpen om samen te leven en te werken en te moederen. In een groep zijn vrouwen co-werkers, elk apart zijn ze concurrenten. In een groep zijn vrouwen allemaal leerling en meester, elk wanneer dat nodig is, zelfs leerling voor het ene en meester voor het andere aspect tegelijkertijd. Kennis en vaardigheden komen in groepen haast als vanzelf aanwaaien door samenwerken en afkijken en nadoen. Afkijken en nadoen is de meest natuurlijke vorm van leren; het is de manier waarop kinderen leren spreken, lopen en zich in gezelschap gedragen. In een groep functioneren vrouwen haast als vanzelf als bijen, elk apart lijkt het meer op een ratrace. Onze maatschappelijke inrichting maakt het ratracemodel het meest voor de hand liggend.
En dus maken vrouwen ruzie, vliegen ze elkaar in de haren en raken verwikkeld in onverkwikkelijke bitchfights. Over het algemeen niet fysiek, maar wel met woorden. Deze Mommywars, zoals ze in Engelssprekende delen van het www al worden genoemd zijn het ultieme resultaat van onze tendens om vrouwen, moeders te separeren en te dwingen hun moederschap alleen te beleven. In plaats van sterke godinnen in een walhalla zijn we verworden tot de lagere demonen in het pandemonium. Wat een verspilling van kracht. We zitten als een slecht bij elkaar passend gezelschap op een rij aan elkaar gelaste stoelen in een vliegveldhal, elk bezig met onze eigen sores; elk glurend naar die anderen die hun gekke dingen doen. Maar als we elkaar de kans geven, als we met elkaar optrekken, elkaar leren kennen, leren we gaandeweg onszelf en onze eigen kracht kennen en dan kunnen we er samen beter van worden.
Laten we van het Exotic Marigold Hotel een echte goudsbloem maken: helend, stralend, krachtig. Samen halen moeders het beste in elkaar omhoog. Ieder met de eigen inbreng en ervaring, elk met de eigen mogelijkheden en beperkingen. Zo veelzijdig als een samengesteldbloemige goudsbloem.