Toen ik werd geboren, hingen in mijn hele geboortestad, Den Haag, maar zelfs in het hele land de vlaggen uit en heerste er een zeer feestelijke stemming.
29 juni 1956 was dat en de eerlijkheid gebied te zeggen dat de vlaggen niet vanwege mij wapperden, maar voor een andere jarige op die dag, de Prins-gemaal. Toch voelde ik mij als kind altijd best wel bijzonder als op mijn verjaardag het hele land de vlag uit stak. Dat is toch nog een stukje feestelijker dan enkel slingers in de woonkamer en een versierde stoel.
Later was ik op mijn verjaardag vaak niet zo tevreden. In het weekend het dichtste bij mijn verjaardag was het in ons Brabantse dorp (waarheen we enkele jaren na mijn geboorte vanuit Den haag naartoe verhuisd waren) altijd koers. En onze straat was een ”colletje”. De Onderstal in Hoogerheide hoort bij de klassieke wielerklimroutes van de Brabantse Wal. Ik denk dat daarvan mijn afkeer van de wielersport vandaan komt. Met familie verspreid over het land was een verjaardagsvisite in die tijd een hele onderneming en als het koers was, was de Onderstal afgesloten en werden alle bezoekers gezien als toeschouwers.
Enfin, die verjaardagen werden toch wel gevierd en ik heb er best ook goede herinneringen aan. In een ideale wereld was al die feestelijkheid voor mij geweest en had er geen wielerkoers bestaan. Maar we leven niet in een ideale wereld (en dat is maar goed ook). Als mensen kinderen krijgen hebben ze daar ook allerlei voorstellingen bij die niet uit blijken te komen, dingen die heel anders lopen dan gedacht. Toen mijn moeder, in aanloop naar die feestelijke vlaggen, haar zwangerschap grotendeels liggend en rustend moest doormaken, was dat ook niet wat ze had gepland en gehoopt. En met het advies van de dokter om maar liever geen kinderen meer te krijgen had ze het ook even moeilijk. Ik was haar vijfde kind en ook ik kreeg na mijn eigen vijfde kind hetzelfde advies. Maar wij allebei waren heel blij met de vijf zeer gezonde kinderen die we wel hadden.
We leven nu in een tijd waarin we het hele leven kunnen krijgen zoals we het hebben willen. Ziekte en risico willen we niet en die accepteren we haast ook niet meer. en sommige risico’s zijn ook te vermijden en horen ook te worden vermeden, zoals de adviezen tegen verdere kinderen voor mijn moeder en mij. Want dat had ons beiden kunnen resulteren in gezinnen zonder moeders. Maar niet elke ziekte en elk gevaar kan en moet worden vermeden. Het leven bestaat nu eenmaal uit keuzes maken en risico lopen. De meer cynisch ingestelde mensen stellen dat de enige zekerheid in het leven de dood is.
Je kunt als ouders je kinderen net tegen alles beschermen, niet tegen elk risico en niet tegen elk verdriet. Je kinderen beschermen tegen elk risico kan zelfs risico verhogend zijn. Kinderen die nooit een enkel gevaar lopen, nooit vallen of zich anderszins zeer doen, leren niet om risico en gevaar in te schatten en zijn totaal weerloos als er eens iets komt wat hun ouders niet konden voorzien en voorkomen. Kinderen te veel willen beschermen zou zo maar eens net zo gevaarlijk kunnen zijn als je kinderen verwaarlozen.
Lees vooral ook verder in blogs met dezelfde tags (zie helemaal onderaan dit bericht)
… en een fijne verjaardag als vandaag ook voor je vlaggen uithangen (virtueel of echt)