In het overgrote deel van de wereld is het delen van het bed met ouders en kinderen de normaalste zaak van de wereld, bij ons wordt er met opgetrokken wenkbrauwen naar gekeken. Slaapkamers en bedden delen is in het overgrote deel van de wereld de normaalste zaak van de wereld voor hele gezinnen, niet alleen kinderen. Nog niet zo heel erg lang geleden was het ook in onze contreien veel normaler.
Deze afbeelding verscheen in de Facebook groep Veilig Samen Slapen (AP) een groep die op basis van Attachment Parenting ervan uitgaat dat een jong mensenkind nooit alleen moet zijn. Lees meer over AP bij Natuurlijk Ouderschap
Over (het belang van) dragen schreef ik eerder in onder anderen Draaglast en draagkracht en in Containerbabysyndroom
AD online kwam vandaag met een stuk over kinderen die een kamer delen. In het overgrote deel van de wereld de normaalste zaak van de wereld, bij ons wordt er met opgetrokken wenkbrauwen naar gekeken. Slaapkamers en bedden delen is in het overgrote deel van de wereld de normaalste zaak van de wereld voor hele gezinnen, niet alleen kinderen. Nog niet zo heel erg lang geleden was het ook in onze contreien veel normaler.
In ons deel van de wereld zijn we inmiddels afhankelijkheid als een ongewenste toestand gaan zien en wordt onafhankelijkheid geglorificeerd. Maar de biologie bepaalt dat een mensenkind volledig afhankelijk wordt geboren en niet in staat is tot onafhankelijkheid. Je kunt hem wel afzonderen, maar dat maakt hem niet onafhankelijk. Je kunt een kind van 6 maanden wel op zijn voeten zetten, maar hij is fysiek niet in staat om te staan of te lopen. Hem forceren in een staande houding, bijvoorbeeld in een loopstoel laat het eruit zien of hij staat en loopt, maar hij doet dat niet. Een afgezonderd kind kan eruit zien als onafhankelijk, maar hij is het niet.
Kinderen zijn niet alleen voor voeding en bescherming afhankelijk van menselijke nabijheid, maar ook voor hun ontwikkeling, hun mens-wording. Mens worden doe je door onder de mensen te zijn, mee te maken wat zij doen en zeggen, meeleven hoe ze met elkaar omgaan. En dat allemaal vanuit veiligheid van de volwassen mens die draagt. Als die afhankelijkheid ten volle wordt erkend en er naar die erkenning ten volle naar wordt gehandeld zal die afhankelijk de basis worden voor sterke onafhankelijkheid als het kind daarvoor klaar is. Mamaklevertjes blijven geen moederskindjes, integendeel, ze worden zelf-verantwoordelijke onafhankelijke mensen.