Deze week [in juli 2012] verzuchtte ik aan het einde van een dag op Twitter: ‘’Vandaag begon als een rustige dag, maar t werd een rollercoaster met 3 kindjes die op verschillende manieren drinkproblemen hadden’’.
Moeie moeder verscheen eerder in juli 2012 op het oude blog als Achtbaan
Gewoonlijk zie ik per dag niet zoveel moeders en kindjes, maar deze dag drie. Drie heel verschillende moeders, kindjes en omstandigheden. Het eerste kindje deed het eigenlijk heel erg goed en kreeg het voor elkaar de overgrote hoeveelheid hard stromende melk van zijn mama te verwerken. Hij deed het alleen op een manier die mama pijn deed. Het tweede kindje woonde met mama op een geïmproviseerde bovenverdieping, oma was van een ver land de halve wereld overgekomen om te helpen. Niet alleen sprak ik de taal van oma niet en zij de mijne niet, het Engels waarmee mama en ik ons onderhielden leek ook verschillende woordenboeken te hebben. En niemand leek het kindje te begrijpen. Kindje sloot zichzelf dan ook stevig van de buitenwereld af. Het derde kindje had een tante die al jaren ervaring heeft in het borstvoeding vrijwilligerswerk en kwam met mama, oma, tante en nichtje na uren rijden naar de praktijk. Dit kindje en mama hadden een stapeling van ieder op zich kleine dingetjes die samen toch een groot problemen werden.
’s Avonds lag ik voor pampus voor de TV, niet meer tot meer intelligent werk in staat dan kijken naar Hawaii Five-O en me verbazen over hoe mensen het voor elkaar kunnen krijgen om dag in dag uit in een achtbaan leven te zitten. O, ja, dat staat in het script. Du-uh. Mijn hoofd was zo vol met die kindjes en hun mama’s en hun omstandigheden dat mijn lijf er moe van was. Ook de dag erna bleven die kindjes en hun mama’s en hun omstandigheden door mijn hoofd spoken, terwijl ik het papierwerk eromheen afrondde; en ook flash-backs of déjà vu’s van mijn kleinzoon, nog zo vers in het geheugen, die ook zo hard moest werken om het voor elkaar te krijgen. En van, langer, veel langer, geleden een van mijn eigen kinderen die nooit, zelfs niet toen hij van een vork ging eten, zijn mond goed opendeed en hem al halverwege het aanhappen weer dicht deed.
Vandaag stortte een moeder via prive-twitter haar hart naar me uit over dat gevoel van overweldigd zijn: alle emoties, van de meest positieve tot de meest negatieve allemaal door elkaar, na elkaar en soms naast elkaar. Zij legde die emotionele achtbaan bij de borstvoeding, maar ik leg hem bij het moeder-zijn. Ik had het afgelopen weekend met mijn schoonzus, zij heeft bijna volwassen kinderen, de mijne zijn allemaal al volwassen, over moederschap en de eisen die dat stelt. We waren het over twee dingen eens: 1. Je kunt niemand erop voorbereiden wat het werkelijk inhoudt om moeder te zijn. 2. Je bent na de geboorte van een kind nooit meer niet-moeder.
En waar ik na een dag vol kindjes en mama’s met problemen met een dag of wat van die emoties af ben, leeft een moeder van een baby, dreumes, peuter er dag na dag in. Middenin. Welke kant ze ook probeert op te kijken, overal ziet ze meer lussen, wendingen en spiralen van de achtbaan van emoties. Dat gevoel van die achtbaan waar je inzit en niet meer uit kan, daar kan je geen enkele vrouw op voorbereiden. Je kan het vertellen, maar ieder moet het zelf ervaren om precies te weten wat werd bedoeld.
En, terwijl je nooit meer niet-moeder zult zijn, zal er toch een eind komen aan die eindeloos lijkende achtbaanrit. Nu, ik er over nadenk, zou dat best eens kunnen beginnen rond de tijd dat je geen borstvoeding meer geeft. Misschien dat dat er toch meer mee te maken heeft. Ik kan het niet vergelijken, want ik gaf nooit een kind geen borstvoeding. Zouden moeders die geen borstvoeding geven echt geen achtbaanperiode hebben?
Een reactie op dit blog via email, met toestemming van de inzender geplaatst:
Wat een herkenning weer dit blog! Ik houd helemaal niet van achtbanen! Doe mij maar een kleine rodelbaan.
1 september de voortekenen van de bevalling, 2 september een heftige dag met rug weeën en uiteindelijk, helaas in het ziekenhuis werd 3 september 2011 vroeg in de morgen D geboren. Voor hem duurde het ook te lang want na het doorknippen van de navelstreng was er geen ademhaling. De verloskundige in het ziekenhuis wilde beademen maar dat lukte haar niet. Al die tijd was ook mijn tante, die verloskundige is erbij maar zijmoest zich in het ziekenhuis terug trekken en kon mij alleen nog ondersteunen. Gelukkig greep ze op het goede moment in, en heeft zij D wel kunnen beademen waardoor alles helemaal goed is gekomen.
Dit verhaal speelde zich de eerste weken nog 10 tallen keren in mijn hoofd af. Met daarbij de vraag:” wat als….?” Ik had flink bloed verlies maar herstelde daarvan genoeg om snel naar huis te mogen. Daar begon de rollercoaster, elke keer als D huilde, huilde ik mee. Wat vond ik hem zielig, hij moest wel hoofdpijn of iets dergelijks hebben. Op dag 3 werd hij boos als hij bij mijn borst in de buurt kwam. De kraamverzorgster sprak voorzichtig haar twijfel over zijn tongriempje uit dus met het advies van mijn tante en een vriendin in mijn hoofd vroeg ik direct om een lactatiekundige. Daarna is zijn tongriempje gekliefd en kon hij gaan drinken. De borstvoeding kwam op gang maar tot zo’n hoeveelheid dat D zich in 10 minuten helemaal vol dronk en dan een uur huilde van de kramp en talloze keren er bijna in stikte. Wat een angst momenten waren dat!
In de kraamperiode hoorde ik steeds:” geniet ervan!”. Huh??? Wanneer dan?? Ik was alleen maar moe en moest veel huilen. Heb zelfs een 2 keer “K**kind” geroepen. Waarna ik dan heel hard huilde en hem 100 keer excuses maakte.
Ook ik hoorde en las vaak dat je kinderen moest leren slapen en ze niet steeds op moest pakken. Al zou ik het willen, ik kon het niet! Als D huilde reageerde ik of mijn partner.
Met zijn hulp, de hulp van mijn moeder, tips van de lactatiekundige, 3 bezoekjes aan een osteopaat en vooral de woorden van mijn tante: ”na 12 weken wordt het makkelijker”, is het helemaal goed gekomen. Ze kreeg gelijk, na 3 maand waren de loopings grotendeels verdwenen. En nu? De achtbaan is een rodelbaan geworden met vooral positieve emoties die bij het geven van borstvoeding nog iets heftiger zijn, wat genieten zeg! D is een erg tevreden en over het algemeen een super vrolijk jongetje geworden. Kwetsbaar, dat maakt een kind je wel, maar dat zal ook na deze 1e mooie periode niet veranderen. Tenminste als ik mijn moeder mag geloven…. 🙂
Met vriendelijke groet, Marian Bekkers
Ik meende toch een jaar of wat geleden gelezen te hebben dat borstvoeding beschermt tegen het krijgen van een postnatale depressie.
Bij mij werkte dat helaas niet.
Ik denk toch ook dat het meer het moeder zijn is en alles wat er bij komt. En de onzekerheid en die idiote dingen die men vind..
Een goed verlopende borstvoeding kan inderdaad een beschermend effect hebben, maar wanneer er problemen zijn en pijn kan dat juist negatief uitwerken.