Politieke correctheid kan leiden tot vreemde constructies in teksten. Het kan er ook voor zorgen dat teksten niet meer leesbaar zijn. Mede daarom gaan algemene voorlichtende teksten over zwangerschap, geboorte en borstvoeding in principe uit van het standaardgezin van moeder, vader en kind(eren). Maar is dat wel politiek correct?
Moeten alle ouders van elke seksuele of gender kleur zich expliciet kunnen herkennen in deze teksten en haken ze af als dat niet zo is? Een Amerikaanse collega schreef er een stuk over in de lactatiekundige vakpers: Lactation Support and the LGBTQI Community. Als zij gelijk heeft, dan moet je dus ofwel elke voorlichtende tekst in een stuk of 20 varianten schrijven (want dan moet je ook alle andere groepen apart adresseren, zoals verschillende godsdienstige en etnische achtergronden) of je moet in de tekst zelf elke keer elke mogelijke variant van zwangerschap, baring en borstvoeding noemen. Dat zou teksten absoluut onleesbaar maken.
Mijn idee is dat een kind een kind is en altijd zal zijn en dat lactatie altijd lactatie zal zijn, om het even in welke situatie en door wat voor mensen dat kind wordt gekregen en gevoed. In voorlichtende literatuur ga je als het goed is altijd uit van de meest fysiologische situatie. In ons geval heb je het dan over een kind dat is ontstaan door de bevruchting van een rijpe eicel met mannelijk zaad na een coïtus. Daar zijn natuurlijk allerlei variaties op te bedenken met een meer of minder grote mate van aanpassing en techniek, maar de fysiologie ligt toch echt in die coïtus geïnduceerde bevruchting. Mensen die hun gezin via een van de mogelijke variaties beginnen weten dat heus ook wel en zijn naar mijn idee volkomen in staat dat er zelf bij te denken. Diezelfde fysiologie bepaalt ook dat het bevruchte eitje vervolgens in de baarmoeder van het vrouwelijke lijf zal groeien en ontwikkelen tot het negen maanden later via de aan die baarmoeder verbonden vagina zal worden geboren. Met wat voor zaad die bevruchting heeft plaatsgevonden en welk vrouwenlichaam de gastvrouw is, en of dat lichaam in een leefgemeenschap met de zaadgever leeft, doet voor de fysiologie niet ter zake.
Na de geboorte verwacht het kind (hoe het dan ook is gemaakt en gedragen) dat er een warm mensenlichaam zal zijn om zich veilig tegen te nestelen en voedsel te vinden. Volgens de fysiologie zal dit het lichaam zijn dat hem tijdens de zwangerschap droeg en dat hem zal voeden. Het is dus de fysiologie die de basis vormt voor het beschrijven hoe dat eerste contact, die bonding en die voeding in het werk gaan. Maar voor de baby mag dat ook een ander lichaam zijn, voor hem blijft de fysiologie hetzelfde. Voor een eventueel ander symbiotisch lichaam geldt dat min of meer ook. Elk menselijk lichaam wordt geboren met de ingebouwde gereedschappen voor het koesteren en voeden van een kind. Bij vrouwelijke lichamen is dit vanaf de puberteit aan het werk gezet en bij zwangere vrouwelijke lichamen heeft het een extra boost gehad. Daar zal het dus vlotter werken. Maar ook vrouwenlichamen die niet die zwangerschapsboost gehad hebben en ook bij lichamen die niet de opstart in de puberteit hebben gehad zijn de gereedschappen aanwezig en kunnen ze worden geactiveerd en (eventueel aangepast) worden gebruikt. (lees daarover ook Tepels M/V/X)
Conceptie, zwangerschap, baring en borstvoeding worden naar mijn idee het best uitgelegd aan de hand van de biologie, de fysiologie. Voor ouders die net buiten het gemiddelde plaatje vallen, of dat nu is wegens culturele, etnische en/of religieuze achtergrond, seksuele en/of gender identiteit, ziekte, aandoeningen of handicap, kunnen op hen specifiek van toepassing zijnde extra teksten worden gebruikt. Bijvoorbeeld: hoe doe je dat als je niet kunt zien of horen of als je maar één arm hebt? Of hoe past dit in mijn religieuze richtlijnen? Of hoe doe je dat dan als je niet het lichaam bent dat het kind droeg en baarde? Maar horen die teksten dan integraal thuis in algemeen voorlichtende teksten of maak je daar aparte publicaties voor?
Vandaar mijn oproep: Val je zelf niet binnen het standaardplaatje van vader, moeder, kind, of heb je een andere variant van het witte, standaard Nederlandse of Vlaamse gezin: hoe zie jij dat? Voel jij je buitengesloten bij die algemene teksten? Zorgt dat buitensluiten ervoor dat je geen hulp zoekt bij problemen? Heb je behoefte aan specifiek op jouw omstandigheden toegeschreven teksten? Heb je dat zelf niet, maar ken je wel mensen in jouw omstandigheden die dat wel zo ervaren? Laat het me weten. Hieronder of op het platform waar je dit bericht tegen kwam.