Had ik al eens gezegd dat ik houd van woorden met meerdere betekenissen? Natuurlijk wel. Natuurlijk is mijn woord van de dag vandaag. Natuurlijk heeft twee belangrijke betekenissen: 1- uiteraard, en 2 – vanuit de natuur. Andere woordenboeken geven meer een omschrijving dan een synoniem en noemen bij 1 bijvoorbeeld ‘wat iedereen zo begrijpt’ en bij 2: ‘gebruikt om dingen te beschrijven die bestaan in of gemaakt zijn door de natuur, in tegenstelling tot door menselijke handelingen’.
Natuurlijk gebruik ik dan om de eerste betekenis aan te duiden de foto van een viooltje op een kale ondergrond en niet in een prachtig aangelegde tuin. Ik gebruik er natuurlijk ook een wild viooltje voor en niet een gecultiveerd viooltje. Een niet volgens maakmensen perfect viooltje, maar eentje die op een kale bodem zijn stinkende best doet te floreren.
Dat floreren doet een viooltje dan ook prima, tussen al de andere planten die zich makkelijk vestigen op verwaarloosde en braakliggende grond, zoals klaproosjes, vergeet-mij-nietjes en kamille. Ze laten zich niet zomaar verdringen door een wat minder natuurlijke gekweekte dubbele klaproos (zie ook Klapkamille op het oude blog). Zolang ik mijn handen uit de tuin houdt, komen de natuurlijke varianten prima op voor hun eigen belangen. Die onnatuurlijke gekweekte vormen hebben vaak toch wat meer ondersteuning nodig om het goed te doen.
Natuurlijk zijn er nog onnatuurlijker vormen van viooltjes, die zijn dan volledig door een mens gemaakt en hebben alleen in uiterlijk nog iets gemeen met het dappere viooltje hier boven. Mooi is het wel, en knap ook natuurlijk. Mooi, knap gedaan, maar volkomen onnatuurlijk.
Dan is er ook nog het bovennatuurlijke viooltje, het totemviooltje. Je hebt totemdieren, maar klaarblijkelijk ook totembloemen. Ik zou er niets op tegen hebben als dit driekleurige viooltje mijn bovennatuurlijke totembloem was. Natuurlijk, vind ik dat, kijk naar die kleuren: het geel van mijn logo en het paars van mijn belangrijkste winkelproduct. Een beetje onschuldig wit om mijn goede intenties te symboliseren. En dan dat minieme zwarte puntje voor mijn donkere kanten, de satire, het sarcasme en de algehele bitcherigheid (zie daarvoor ook mijn blogs met het label heks en het zoekwoord heks, hoewel een heks geen bitch maar een witch is, ben ik meer een bitcherige witch).
Waar wil ik nu heen met dit hele verhaal? Over ouderschap, moederschap en borstvoeding wordt vaak gezegd dat het natuurlijk moet. Natuurlijk moet je dat allemaal, maar het moet ook nog op de natuurlijke manier. Daar ben ik het natuurlijk mee eens, maar de invulling van wat dan een natuurlijke manier van opvoeden en borstvoeden is, daarover zijn de meningen, ik zou haast zeggen natuurlijk, verdeeld. Ik ben zelf geneigd om voor natuurlijk op zoek te gaan naar de biologie, aangevuld met evolutie en antropologie.
Ik kom dan uit op voeden met voedsel dat binnen onze biologie past, en zorgen op een manier die door miljoenen jaren evolutie is ontwikkeld en uitgetest en bijgesteld. Wij zijn een soort die in sociaal verband leeft, we hebben een spijsverteringsstelsel dat is afgestemd op veelvuldige kleine maaltijden van plantaardige en dierlijke oorsprong, een overlevingsstrategie die is gebouwd op hersenfunctie en een melk voor de kleintjes die wijst op een voortdurende nabijheid van moeder en kind om zeer frequente kleine voedingen te faciliteren. De meest basale verschillen tussen ons en de soorten waar we het meest op lijken (grote primaten) zijn onze vergaande haarloosheid en de andere hersenfunctie en groter hersenvolume.
Mensen lijken in die biologie en natuurlijkheid ook wel wat op het viooltje: aanpasbaar aan barre omstandigheden, in staat te overleven onder druk en met tegenwerking, zolang we die natuur zijn gang maar laten gaan. Of die natuur als uitgangspunt en doel aanhouden wanneer er onverhoopt toch iets mis gaat waar alleen onnatuurlijke oplossingen voor werken.