Geplaatst op Geef een reactie

Verhaaltjes vertellen

verhaaltjes vertellen

Verhaaltjes vertellen is zo oud als de wereld. Voor vermaak, maar zeker ook ter lering. Verhaaltjes kunnen met of zonder woorden zijn, met of zonder diepere boodschap of achterliggend doel.

Degenen onder u, mijn lieve lezers, die hier vaker komen rondneuzen, weten dat ik een fan ben van verhaaltjes. Ik lees ze of luister en bekijk ze en ik vertel ze. Allemaal even graag. De genres van al die verhaaltjes zijn niet allemaal hetzelfde, maar voor lezen en kijken neig ik naar fantasy-science fiction en een degelijke detective. Helemaal lyrisch kan ik worden wanneer die genres elkaar overlappen, zoals een fantasy of een SF detective. De titelfoto is van mijn indexpagina bij de streamingsdienst Prime, met een paar van mijn favoriete verhaaltjes om naar te kijken. De verhaaltjes die ik zelf schrijf zijn heel anders. Ik schrijf een beetje fictie, ongepubliceerd, voor mijn eigen genoegen, maar voornamelijk schrijf ik verhaaltjes over borstvoeding, opvoeding en voeding op deze pagina’s en in boeken. Verhaaltjes vertellen en mysteries oplossen combineer ik in mijn werk als lactatiekundige. Dat heb ik dan weer gemeen met een paar van mijn favoriete detectives verhalen, De Mentalist en Castle.

verhaaltjes vertellenHet concept van de Mentalist is aardig gevonden. Een voormalig kermisartiest en TV illusionist, cq, geestenfluisteraar, gebruikt zijn daarmee verfijnde mensenkennis en trucjes om mensen de waarheid te laten zeggen en zo misdaden op te lossen.

Castle is een beetje naïeve, maar zeer beminnelijke schrijver van misdaadromans, die om inspiratie op te doen mag meelopen bij de moordafdeling van de New Yorkse politie. Omdat hij als schrijver voortdurende bezig is met menselijk gedrag en motieven lost hij samen met de echte detectives aan de lopende band moorden op.

De problemen en mysteries die ik oplos zijn uiteraard geen moorden, ik probeer geen sadistische massamoordenaars op te sporen, ik ben geen geestenfluisteraar of babyfluisteraar en met mijn schrijven heb ik nog niet zo veel roem gewonnen als Castle, maar toch vertel ik verhaaltjes en kom achter oorzaken voor problemen. Die verhaaltjes vertel ik inmiddels al weer een aantal jaar bijna dagelijks op deze plek (en op de voorgangers van deze plek).

Ik kan zo op de filmset voor een enge detective terecht met mijn koplamp, mondkapje en leesbril

Ik vertel ook verhaaltjes aan baby’s die ik bekijk. Ik vertel het kind wat ik doe en wat ik zie. Op die manier maak ik contact en kan ik ook aan het kind vragen of ze het goed vindt dat ik bijvoorbeeld in haar mond kijk. Ik gebruik daarvoor een beetje mijn Mentalist-gaven. Ik kan natuurlijk vragen of ze haar mond voor me wil opendoen en vervolgens geduldig wachten, maar dat gaat niet gebeuren. Maar als ik tegen het kind praat en contact maak, dan zie ik aan haar reacties of ze me bijvoorbeeld aardig of eng vindt, of ze tot medewerking bereid is of liever terug gaat naar mama.

Baby’s praten met hun gezicht en met hun lichaam, maar vooralsnog zonder woorden. Daarom houd ik ze ook altijd graag vast als ik ga onderzoeken. Ik zie dan het gezicht en de uitdrukkingen, ik zie de bewegingen die haar lijf maakt en de symmetrie of het gebrek daaraan. Maar ik voel ook hoe haar lijf beweegt, hoe ze haar spieren gebruikt, of ze die niet of juist over-spant. En terwijl ik doorga met haar mijn verhaaltjes te vertellen, zie, hoor en voel ik hoe ze daar op reageert. Zelf het kind vasthouden en haar verhaaltjes vertellen is ook een manier om bij ons allebei oxytocine te laten stromen. Dat is goed voor het opbouwen van een relatie en voor het vertrouwen in elkaar.

Mijn verhaaltjes voor de baby zijn ook bedoeld voor de moeder. Zij krijgt daar informatie uit over wat ik wil weten en zien en onderzoeken en waarom ik dat wil. Voor sommige moeders is het verhaaltjes vertellen en de manier waarop ik omga met haar kindje mogelijk ook een voorbeeld. Een voorbeeld van hoe een kind als volwaardig mens te behandelen. Afkijken hoe een ander het doet is een van de krachtigste leermethodes. Het is de manier waarop ouderschap, verzorging en opvoeding van oudsher werden geleerd. In mijn verhaaltjes probeer ik ook altijd een interpretatie te geven van wat ik zie dat de baby doet en mogelijk voelt terwijl ik bezig ben. Ik let er ook altijd extra op om het te zeggen als ik zie dat het kind oogcontact met de moeder zoekt terwijl ik bezig ben. Het kindje zoekt daarmee contact met de basis, verzekert zich ervan dat alles nog goed is en dat die vreemde mevrouw met haar praatjes geen enge dingen gaat doen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.