Geplaatst op 1 reactie

Strak plan

strak plan

Het leven van je kinderen plannen tot vijf cijfers na de komma lijkt een strak plan, maar is het wel echt een strak plan of meer een keurslijf? Voor echte jongens en echte meisjes.

Gerecycled blog uit 2017, onder andere als reactie op de SIRE jongens campagne.

Het recent door SIRE gelanceerde spotje over hoe we jongens zouden moeten aanpakken gaat gebukt onder een zelfde veronachtzaming van wetenschappelijke ondersteuning. Datzelfde gebrek aan kennis over wat normaal gedrag is voor kinderen. En dan daar bovenop nog het ophangen aan gender van hoe kinderen te behandelen. Gelukkig kwam er ook een boel een commentaar op, zelfs eentje in de vorm van een vergelijkbaar filmpje, maar dan over meisjes. Andere commentaren gaan in op de denkfout om de verschillen tussen jongens en meisjes zo te benadrukken. En daar gaat het om: we moeten het hebben over kinderen, hun normale ontwikkeling en wat zij nodig hebben. En daarin zit tussen jongens en meisjes niet heel erg veel verschil.
Een heel interessant onderzoek [Kids on Tight Schedules May Lose Out, Study Says] zette mij aan het denken. Het onderzoek, gepubliceerd in Frontiers of Psychology, vergeleek of ouderschapsstijlen invloed hebben op de manier waarop het kinderlijk brein zich ontwikkelt. De uitkomst was dat naarmate kinderen meer bezig waren met ongestructureerde activiteiten hoe meer ze zelf-richtinggevend bezig waren en, omgekeerd, hoe meer tijd ze doorbrachten met gestructureerde activiteiten, hoe minder ze in staat waren om executieve functies uit te voeren. Dat wil zeggen dat zij minder in staat zijn te plannen, creatieve oplossingen voor problemen te vinden en uit te voeren. Kort door de bocht: ze zijn minder goed in staat zelf na te denken en beslissingen te nemen.

Dit onderzoek kan een overtuigend argument leveren in de discussie over ouderschapsstijlen, zoals de Tiger Moms, de Helikopter Ouders en de Free Range kinderen. Tiger Moms komen uit de Oost Aziatische traditie dat kinderen zo hard mogelijk moeten leren en studeren om zo goed mogelijk te presteren om zo de familie eer hoog te houden. Helikopter Ouders zijn de ouders die voortdurend boven hun kinderen cirkelen om ze voor elk gevaar te behoeden. Ouders van Free Range Kids tenslotte vinden dat kinderen vooral zelf moeten kunnen bepalen wat ze doen en dat vooral buiten en zonder beeldschermen. Het eerder genoemde onderzoek lijkt nu aan te tonen dat deze laatste ouderschapsstijl kinderen de meeste kansen geeft op een degelijke intellectuele ontwikkeling. Let wel: *kinderen*, niet enkel jongens.

Dat brengt mijn associatieve brein (ik was ook grotendeels een Free Range Kid avant la lettre) gelijk aan het denken over de manier waarop we in onze maatschappij met de allerkleinste kinderen omgaan. Vanaf de conceptie tot en met de geboorte is alles al vastgelegd in protocollen en daarna is het niet veel beter. Hoewel voeden op verzoek op papier wordt aanbevolen, vliegen de slaap- en voedingsschema’s de pasgeboren ouders om de oren. Sommige goeroes stellen zelfs een dagelijks rooster van werkzaamheden op voor hele kleine baby’s. *Wakker in bed, even huilen, slapen, wakker worden en aan de borst, knuffelen en zelfstandig spelen tot de eerste tekenen van vermoeidheid en herhalen vanaf *. Er staan geen tijden bij, maar er wordt wel gehint naar een minimale tijd tussen voedingen van 2 uur. En let op: ook de verplichte knuffel is ingeroosterd.

Dagrooster in een Singaporees kinderdagverblijf (2-18 maanden)

Wanneer moeder weer gaat werken is er bij de kinderopvang eveneens een strak dagritme, waar maar mondjesmaat van kan worden afgeweken, als ouders daar werkelijk op staan. Kinderen krijgen op deze manier al vanaf de geboorte mee dat hun eigen gevoelens, signalen en instincten geen *~*~* waard zijn. Sommige kinderen voegen zich daar al snel naar, anderen houden de protestacties lang vol. Kinderen die dat volhouden tot ze naar school gaan krijgen een etiket en een recept voor pillen, want zich voegen naar de regels zullen ze.

Niet zo’n strak plan eigenlijk, zo’n strak schema. Als het bij kinderen in de schoolleeftijd al zulke meetbare effecten heeft, hoe moet dat dan wel niet zijn met het nog vrijwel ongevormde, zich sterk en snel ontwikkelende brein van een pasgeboren en jonge baby. We waren er al achter dat een kind in een strak fysiek keurslijf binden niet een echt goed idee is, en we vermoeden al dat het dat evenmin is voor het niet-fysieke deel van het opgroeiende kind. Dit onderzoek lijkt dat vermoeden te bevestigen. Om het volledige intelligentie potentieel van een kind de kans te geven zich te ontwikkelen moet het de ruimte krijgen.

Het kind moet de ruimte hebben, zowel fysiek als psychisch, om te ontdekken, te exploreren, fouten te maken en zelf te herstellen, zonder hokjes te denken, plannen leren maken en uitvoeren, te vallen weer op te staan. Dat begint al met het heel kleine, net geboren kind. Die heeft de habitat nodig die voor haar werd ontworpen, het lichaam van de moeder, en de mogelijkheid om zelf te bepalen en ervaren wat het lichaam en de geest nodig hebben, wanneer en hoeveel ze dat nodig hebben. Baby’s hebben geen door goeroes opgelegde schema’s nodig om te weten wanneer, wat en waar ze moeten eten en slapen, knuffelen en spelen.

Misschien hebben ouders wel behoefte aan die schema’s, vooral wanneer ze zelf als kind ingepast in schema’s werden verzorgd en onvoldoende zelf hebben kunnen oefenen, uitproberen, vallen en opstaan.

1 gedachte over “Strak plan

  1. […] groter dan de werkelijke verschillen tussen jongens en meisjes. Ik had het daarover ook al in het blog dat ik schreef naar aanleiding van het echte jongens spotje van […]

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.