Geplaatst op 1 reactie

Licht

Ik zit hier te huilen van ontroering. Daar krijg ik zomaar een prachtig cadeau van een heleboel heel lieve mensen. Dank je voor jullie mooie verhalen en wensen. Een prachtig tegenwicht tegen die ene die zulke verwoede pogingen doet mij omver te gooien. Met jullie steun blijf ik overeind.

en
Dat je dus weet dat de bezorger tussen 3 en 5 komt met de nieuwe waterkoker die je bij Bol hebt besteld. En dan komt hij en is het helemaal geen Bolpakje. ‘Damn’ denk je dan nog. ‘O, het zijn er twee’ zegt de zzp-ende postbezorger dan en tovert het Bolpakje tevoorschijn. Helemaal blij, kan je weer thee zetten zonder steelpannetje. Blijkt die andere doos een veel en veel mooier cadeau te bevatten. Ik ben er nog ondersteboven van. Dat belooft een extraspeciaalblog voor morgen, lieve deelnemers! Speciaal voor jullie.

Dat waren mijn uitingen op Facebook gisteren na het ontvangen van een prachtig geschenk. Het geschenk bestond uit een grote mok met de The Maurauder’s Map in reliëf erop gedrukt, inclusief de openingstoverspreuk ‘I solemnly swear that I am up to no good‘, en een prachtig, custom-made book met bijdragen van heel veel moeders en collegae. Op het begeleidende kaartje stond ”Lieve Gonneke, toen jouw ”mol” weer opdook vonden wij het tijd voor een tegengeluid. Een oppeppertje. Wij waren niet de enigen en zo kwam dit cadeautje tot stand. Geniet ervan en veel liefs, x.” Passend bij de Harry Potter beker was de opdracht in het boek een quote van Albus Dumbledore, mijn favoriete tovenaar: “Happiness can be found even in the darkest of times, when one only remembers to turn on the light. Lieve Gonneke, wij doen allemaal het licht aan voor jou!

Albus Dumbledore
“Happiness can be found even in the darkest of times, when one only remembers to turn on the light.” Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004) – Albus Dumbledore

Flabbergasted is een term die me te binnen schiet voor het beschrijven van mijn gemoedsgesteldheid gisteren middag. Een paar Facebook gesprekken komen me ook ineens voor de geest. Zoals die over het stiekeme gevoel dat je niet goed genoeg bent, dat je op een bepaald moment ontmaskerd wordt als nep.* Heeft dat te maken met een te laag zelfbeeld? Met het diep ingegraven gevoel nooit goed genoeg te kunnen zijn? Ik stam duidelijk uit een generatie die leerde dat je jezelf niet mag prijzen. Dat is hoogmoed en die komt voor de val. Mijn lieve, wijze Grootmoe, die ik wel vaker citeer, eindigde vrijwel elke maaltijd met een ‘wel, dat smaakte goed, al zeg ik het zelf’. Eigenlijk mocht ze dat zelf niet vinden, maar als een ander je rug niet krabt moet je het zelf doen. Haar hele getrouwde leven lang vroeg ze elke dag na het eten haar man of het goed was geweest, waarop hij bromde: ”Het hoort goed te zijn, als het niet goed is laat ik het je wel weten.” Niet echt voorwaarden voor het ontwikkelen van een gezond zelfvertrouwen en bewustzijn van eigen kunnen.

Mijn ouders (voor het raam) en grootouders (in het raam)
Mijn ouders (voor het raam) en grootouders (in het raam)

Het heeft dan ook lang geduurd voor ik mezelf durfde toegeven dat ik niet het domme dikkerdje in de familie was, maar echt, inderdaad, wel wat in mijn mars had; dat er in mijn bovenkamer op intellectueel gebied niet veel mankeerde en dat ik goed was in mijn vak. Heel goed, zelfs. Maar dat hardop zeggen en er echt in geloven, dat duurt dan ook nog wel weer even. En toch altijd dat stemmetje dat blijft twijfelen. En dan krijg je dus zoiets als dit (en al eerder ook zeer gewaardeerde cadeautjes van individuele moeders en kleine groepjes). Zou het dan toch waar zijn? Zou die angst voor ontmaskering dan toch een hallucinatie zijn? Gebaseerd op een onvoldoende basisvertrouwen als heel klein kind?

Mijn ouders en grootouders waren de beste die ze konden zijn, op basis van hun eigen opvoeding en kennis. Maar hoe geweldloos mijn vader ook was (hij droeg een ‘gebroken geweertje” en was actief lid en bestuurder van het ”Centrum voor Geweldloze Weerbaarheid, later  “Stichting voor Actieve Geweldloosheid”) voor hem was huilen goed voor de longen van een kind. Hoe zorgzaam Grootmoe ook was, jezelf ergens goed in vinden was not-done. Het is geen verwijt, zij deden slechts wat zij dachten dat goed was, wat paste binnen hun (sub-)culturele setting. Maar als we meer weten, kunnen we anders doen.

De doorbraak van een over-geërfd patroon is niet een verraad aan je ouders, maar het waarmaken van een belofte die je ouders deden. Zij beloofden elkaar en jou bij je geboorte dat ze zo goed als in hun vermogen lag voor je zouden zorgen en je begeleiden. Ik doe het een beetje beter, hoop ik, door iets te doen met het voortschrijdende inzicht, met de grotere kennis die ik vergaarde. En ik hoop dat mijn kinderen op dat pad verder gaan. Steeds een beetje beter.
Ik probeer dat niet alleen voor mijn kinderen en kleinkinderen te bewerkstelligen, maar ook voor de kinderen en kleinkinderen van andere moeders, door het delen van mijn kennis en ervaring. En het doet me oneindig goed, dat ik dat kennelijk goed doe en dat ik daarom word gewaardeerd. Sommigen mogen me een heks of een kwakzalver vinden, mogen denken dat ik me beter in de fantasywereld van Professor Dumbledore kan ophouden. Degenen om wie het gaat, weten dat die fantasywereld en hekserij niet mijn werkwereld zijn. Dank je wel, lieve mensen!

*)
Margie Warrell: Afraid Of Being ‘Found Out?’ Overcome Impostor Syndrome. Forbes.com Quote: “High achievers tend to focus more on what they haven’t done versus what they have”

Over vertrouwen en gebrek daaraan lees je ook dit.

1 gedachte over “Licht

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.