Geplaatst op Geef een reactie

Aandachttrekkerij

aandachttrekkerij

De aandacht op jezelf vestigen wordt gezien als een niet zo heel erg salonfähige eigenschap. Dat doe je niet in beschaafd gezelschap. Men gaat er algemeen vanuit dat negeren de beste reactie is. De Calvinistisch erfenis van onze voorouders zit diep verankerd in onze genen lijkt het wel. Zo sterk dat we ook bij zeer kleine kinderen, baby’s dus, al boos opzet vermoeden en bepaald gedrag aanmerken als aandachttrekkerij. Afkeurenswaardig gedrag dat zo snel mogelijk moet worden afgeleerd. En dat is, voor een sociale soort als de onze, op zijn minst een heel vreemde reactie.

Wiki woordenboek aandachttrekkerij: (psychologie) gedrag dat (hoofdzakelijk) erop is gericht de aandacht van anderen te krijgen Bijvoorbeeld: Ik ben die aandachttrekkerij zat. Ik zal hem vanaf nu negeren.

Regelmatig trekken baby’s en dreumessen mijn aandacht tijdens een consult. Het consult is dan met de moeder, met haar praat ik. Maar als baby op schoot zit bij moeder, doet zij mee met het gesprek. Ze kijkt me aan, beweegt de mond en maakt geluidjes. Ze lacht of fronst en is duidelijk bezig met communiceren. Ik geniet daar van en ga er ook altijd op  in. Zo’n kind doet niet aan ”aandachttrekkerij”, maar ze probeert een relatie aan te gaan. Ik ga graag ook een relatie met het kind aan. Voor een zorgverlener is dat een basistaak: ga een relatie aan met je client. En het kind is evengoed mijn client als de moeder, ik kan de een niet helpen zonder de inbreng van de ander.

In andere situaties zitten jonge kinderen er ook bij als volwassenen praten en zij willen dan ook meedoen, meedoen in die relatie. Want dat doen sociale soorten: meedoen met de rest, erbij horen. Maar vaak krijgen kinderen te horen dat ze hun mond moeten houden als de grote mensen praten. Waarom eigenlijk? Zijn die grote mensen op een of andere manier belangrijker? Is wat zij te zeggen hebben van grotere waarde? Kinderen snappen dat nog niet (en hoeven dat wat mij betreft ook niet te snappen, want het klopt niet). Maar als hun pogingen om mee te doen worden genegeerd of afgekapt, dan zal die vraag om aandacht er niet minder op worden. En de ware aandachttrekkerij zal dan pas goed beginnen. Het kan gaan lijken op, en worden benoemd als, zeuren en zaniken en je zin willen krijgen.

Maar wat nu als we kinderen zouden zien als volwaardige, echte mensen. Zouden we dan ook zo onbeleefd reageren? Want zeg nu zelf, als je iemand iets wilt zeggen en je wordt genegeerd of bot afgekapt (houd je mond, wij zijn nu aan het praten!), hoe zou jij dat vinden? Knap onbeleefd of zelfs onbeschoft durf ik aan te nemen.

Tot slot nog een woordje over aandachttrekkerij door heel jonge baby’s. Huilen wordt ook vaak zo geïnterpreteerd. ”Hij heeft net gegeten, schone broek, is niet ziek, dus hij huilt alleen maar om aandacht te krijgen.” Of: ”als ik hem op pak is hij stil, het is alleen maar aandachttrekkerij.” Ja, het kind wil je aandacht trekken, want hij heeft je nodig. Ook als hij net gegeten heeft en zijn luier is schoon. Hij heeft jou nodig, jouw menselijke contact. Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn, en zeker een piepklein mensenkind niet. Aandacht en menselijke nabijheid zijn net zo belangrijk als eten en drinken en ademen.

Zie ook Fluisteren en Radicaal

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.